Roemenie Solidair

Oktober 2018.

Reisverslag humanitair transport naar Silistea en Tepes Voda in Roemenië.

Tja, onvoorstelbaar dat ik in 1978, 23 jaar oud, op vakantie ging naar Roemenië, daar een meisje van 6 jaar op het strand leerde kennen, genaamd Gina Liz en nu 40 jaar later, voor het 21e jaar, met 2 tjokvolle vrachtwagens, de arme dorpsbewoners, uit de provincie Constanta, een helpende hand heb geboden, samen met Gina Liz.

B.g. dorpen hebben wij in 2014 ook bezocht, wat inhoud, dat we weten hoe alles eruit ziet en hoe de ambtelijke molen hier werkt.

Heden wonen er 544 families, welke op 4 na, "de rijken", allemaal van ons hulptransport hebben gekregen.

Wij hebben wederom getracht een goede weergave te doen van de gebeurtenissen rondom het laden, lossen en distribueren van dit hulptransport.

31 Augustus.

Onze vrijwillige chauffeurs Dirk Wiersma, Leo Hiemstra, Chris de Vries, Theo v.d. Zee en Ralph v.d. Laan, zijn al vroeg vanuit Friesland naar Roosendaal vertrokken met 2 personenwagens, waarvan 1 met aanhanger, geladen met rolstoelen en vloeibaar voedsel, welke ze overal nog even zijn gaan ophalen.

Ralph gaat niet mee naar Roemenië, maar wil ons gelukkig helpen met het laden.

De jongens halen bij ATL in Roosendaal 2 prachtige vrachtwagens op, die wij hebben gehuurd voor een bijzondere prijs, waar we super blij mee zijn.

Het is 14.00 uur als we met z'n zessen bij onze loods in Zwijndrecht zijn en even bijpraten met een bakkie koffie.

Daarna gaan de jongens alle 19 pallets met voedsel vast buiten zetten met de palletwagen en ik ga alle dozen met vloeibaar voedsel inpakken voor het ziekenhuis.

Een uurtje later komt Dave van Oers, van de firma Barca uit Zwijndrecht, met een heftruck 

helpen om deze 19 pallets voedsel, 14.000 kilo, in de beide vrachtwagens te zetten.

Na 1½  uur is deze klus klaar en Dave kan weekend gaan vieren.

Chris brengt mij even naar huis en gaat gelijk wat eten halen voor de jongens.

Thuis ga ik direct thermoskannen koffie maken voor de avond en werk snel een boterham naar binnen.

Om 19.00 uur ben ik weer in de loods met Dick & Wil Groeneweg, die ook weer met de complete catering in de auto, aanwezig zijn.

Voor 19.30 uur is de familie Gerritsen, ook voor de 21e keer, weer aanwezig, wat betekend, hard werken, veel praten, hard lachen en gooien met de zakken dekens.

Ook mijn dochter Claudia, met vriend Herman, komen helpen sjouwen.

Voor 22.00 uur is de eerste vrachtwagen met 86 m³, 14.000 kg. geladen.

In deze vrachtwagen staan : 5 pallets met appelmoes, rode bieten, bruine bonen, spinazie, tuinbonen, 1 pallet meel, 3 pallets bitterkoekjes, appelkoekjes en chocoladekoekjes, 550 bananendozen met kleding, linnengoed, schoenen, speelgoed en servies, 11 éénpersoonsledikanten met matras, 8 rolstoelen, 5 rollators, 25 fietsen, 6 eethoektafels, 26 eethoekstoelen, 3 grote "schooldozen" met lego, duplo, kleurpotloden, poppenwagens, poppenbedjes met poppen, 4 driewielers, 85 zakken dekens en dekbedden, 1 kinderwagen, 10 dozen met 79 borstprotheses, 4 dozen bh’s, pruiken, oedeemkousen, korsetten, 3 dozen brillen, 3 dozen zeep, 2 dozen nieuwe panty’s, 2 dozen kaarsen.

Gedurende dit gesjouw, valt Herman van een ladder met een kinderwagen in z'n armen en raakt hij vervolgens Dick op de rug. 

Wonder boven wonder valt de verwonding mee.

Beiden leven nog, en gaan na wat pleisterwerk weer verder. Pff.., dat had heel anders af kunnen lopen.

Sommige laders keren huiswaarts, tot 23.00 uur zitten we met de rest nog gezellig te praten.

We ruimen wat troep op, en Wil en ik pakken onze thermoskannen voor morgenochtend en keren huiswaarts.

De jongens slapen in de vrachtwagens en Ralph in z'n stationwagen voor onze loods !

Morgen de 2e wagen. Nu lekker douchen en naar bed.

1 September.

Met de kannen weer vol met verse koffie, zijn we om 7.30 uur weer bij de loods.

Vandaag komt Leon Groeneweg weer helpen, ook André Buitendijk en mijn overbuurvrouw Marja Boeren, die met mij meegaat naar Roemenië.

Claudia heeft mij laten weten dat Herman last van z'n schouders en/of armen heeft van de val en niet komt.

Dick heeft ook last van z'n lijf.

Het is weer heerlijk zonnig en droog, net als gisteren.

Gisteren heeft Dave al met de heftruck geladen : 5 pallets met rabarbermoes, rode kool, witte bonen, sperziebonen, wortels, doperwten, 1 pallet rijst, 1 pallet fusilli, 3 pallets chocoladekoekjes. De rijst, meel en fusilli is bij elkaar  “gerommelmarkt” door Arda Eijsvogel

Dus nu de rest, zoals 150 kilo aardappelen - geschonken door Jan van Persie -, 130 kilo uien - geschonken door Halko Biesheuvel -, 430 bananendozen met kleding, handdoeken, gordijnen, servies, speelgoed, 8 rolstoelen, 4 rollators, 27 fietsen, 5 eethoektafels, 24 stoelen, 3 grote "schooldozen" met garages met auto's, grote speelgoedauto's, 3 loopfietsjes, 4 driewielers, 1 traktor met aanhanger, speelgoedkeukentje met potten en pannen, 8 voetballen, 2 schommels, bak vol kleurpotloden, 22 wandelstokken, 10 éénpersoonsledikanten met matras, 5 kinderledikantjes kpl., 81 zakken dekens en dekbedden, 18 zakken met incontinentieluiers, 13 babybadjes, 15 potjes, 5 kleine kastjes, 4 elleboogkrukken, 2 work-mates, 5 dozen gereedschap, 10 zakken tennisrackets met ballen, 5 zakken emmers met deksels, 4 dozen ordners, schrijfblokken, pennen, printpapier, 1 doos met verbanden, gazen, pincetten en mitella's, voor de dorpsdokter.

Voor het ziekenhuis Spitalul Clinic de Boli Infectieoase in Constanta, laden we : 2 ziekenhuismatrassen, 7 dozen ass.medicijnen, 34 dozen steriele gazen, verbanden, urinezakken, sondeslangen, stomamateriaal enz., 15 dozen witte lakens en slopen, 9 dozen vloeibaar- en sondevoeding, 2 dozen met ondersteken en urineflessen, 6 po stoelen, 2 badstoelen, 1 badkruk, 1 looprekje, 8 kantoorstoelen.

Tussendoor komt Ilona ook nog een poos helpen sjouwen.

Voor een gehandicapte in Constanta en een gehandicapte in Dorobantu gaan ook 2 rolstoelen in de wagen.

Tevens voor de allerarmsten in de buurt van Gina in Dorobantu zo'n 50 dozen kleding, schoenen en handdoeken en 21 doosjes met houdbare etenswaren, hetgeen door Wil, Claudia, Ellie en mij, privé zijn gekocht.

Dit jaar gaat er nog 150 kilo hondenvoer, vlooiendruppels e.d. mee, gekocht door Claudia & Herman.

Om 12.00 uur zit alles erin, 86 m³, 14.400 kg. !

We nemen afscheid van de jongens die tot vanavond een flink stuk Duitsland in willen rijden.

Ralph gaat met z'n eigen wagen naar huis.

Wij zwaaien iedereen uit en gaan daarna ook nog wat troep opruimen.

Het is 13.00 uur als we de loods afsluiten en huiswaarts keren.  Moe maar voldaan.

4 September.  

Het is 6.00 uur als mijn dochter Claudia voor de deur staat, om Marja en mij bij Schiphol af te zetten.

Daar zij bij gemeente Amsterdam werkt, ging dit zonder verder iemand lastig te vallen, in één moeite door.

Om 17.00 uur stappen we het vliegveld Otopeni in Boekarest binnen.

Snel door de paspoortcontrole, geld wisselen, toilet en koffers zoeken.

Als we dit achter de rug hebben, lopen we naar de uitgang, niet wetende wie ons komt ophalen.

Maar ik hoor Troes zeggen en zie bloemen.

De burgemeester Mihai Soare en sociaal medewerkster Cami Pericica van het door ons te bezoeken dorp Silistea komen ons ophalen.  Leuk.

We kennen elkaar ook al weer 16 jaar.

Marja geeft haar ogen de kost, als we proberen Boekarest uit te komen, wat een moeilijke klus is en na 45 minuten pas lukt.

Ik krijg een smsje van de jongens, dat zij bijna bij Silistea zijn.

Dus ik regel, dat ze worden opgevangen bij het distributiegebouw, Camin Cultural, dat ze kunnen douchen, koffie drinken en wat eten.

Na 2½  uur arriveren wij ook in Silistea, en begroeten elkaar hartelijk.

Wij ruiken fris gewassen chauffeurs.

Als we een half uurtje hebben bijgepraat, worden we met z'n allen naar Gina in Dorobantu gebracht, waar we eten en de avond doorbrengen.

Bij de vrachtwagens is bewaking geregeld.

Na een kwartiertje zijn we bij Gina aangekomen waar weer een hartelijke begroeting plaatsvind.

Gina gaat druk in de weer om het eten voor te bereiden, wij gaan, zoals altijd in de "woonkamer" zitten, om vervolgens de hele avond te praten, lachen, slap ouwehoeren enz.

Ik laat Marja even haar slaapvertrek met uitzicht op de natuur (lees : onkruid) zien.

Ook niet onbelangrijk, het toilet, naast het butagasfornuis, je buik inhouden, deur openen, en zie daar een voormalig geitenhok, wat nu een douche, wastafel en toilet is geworden.

Echter altijd je slippers aandoen, want overal komt water uit, waar het niet uit hoort te

komen !

Een uur later staat heel de tafel vol met eten en we vallen aan.

De hele avond hebben we plezier en kijken uit naar morgen, want dan gaat het circus beginnen.

Om een uur of half 1 willen de jongens wel naar bed, dus bellen we naar de loco-burgemeester, die de jongens zou ophalen en naar hun vrachtwagens zou brengen om daarin te slapen.

Als hij korte tijd later in de keuken staat, zien we direct dat hij behoorlijk wat heeft gedronken en hij komt er gezellig bij zitten.

Ik ga even bij z'n auto kijken, maar er blijkt gelukkig iemand achter het stuur te zitten, die niet gedronken heeft !

We nemen weer afscheid en spreken voor morgen af om 8.00 uur.

Nu tandenpoetsen en naar bed.

5 September.

Het is 5.45 uur als Gina en ik aan de koffie zitten.

Het is heerlijk weer buiten.

Gina en ik bespreken nog het één en ander.

Ook wat betreft de moeilijke gezinssituaties in dit dorp.

Om 7.00 uur ga ik onze "schone slaapster", Marja, eens even wakker roepen, want het verse brood komt er zo aan en dan gaan we naar het distributiegebouw.

Een uur later arriveren we in Silistea, waar de jongens ook al weer "fris en fruitig" rond de vrachtwagens lopen.

Ik heb een stapel rode A-4 tjes bij me, met daarop geschreven, alles wat op de bananen- en sinaasappeldozen staat, zodat de lossers straks o.a. de damesdozen, de schoenendozen, de rode bieten en de appelmoes, bij elkaar gaan zetten.

Zo creëren we afdelinkjes van alle artikelen.

Intussen staan buiten 21 mannen, die allemaal een roze of een paarse banderol om krijgen en dus zo meteen de wagens gaan lossen.

Het eerst doen we de wagen, waar ook de ziekenhuisspullen instaan, dus "mijn" jongens maken die wagen open en het feest kan beginnen.

Wij sturen de lossers aan die na een half uurtje wel ongeveer weten waar alles moet staan.

Om 10.30 uur bellen we naar het ziekenhuis dat we rond het middaguur de goederen komen brengen.

Het is 11.00 uur en de 1ste vrachtwagen is gelost, op het ziekenhuis en Dorobantu na.

We drinken even wat en dan gaan Chris en Theo, met Nicosor, naar Constanta, de rest van de hulpgoederen afleveren.

Bij het distributiegebouw gaat de 2e vrachtwagen open en wij nemen weer onze strategische plaatsen in en langzamerhand komt het gebouw voller en voller te staan.

En om 14.30 uur zijn we gelost.

Cami heeft de lijst met namen van de lossers bij de hand en deze mannen moeten hun banderol inleveren, handtekening zetten en een fiets uitkiezen.

Een half uur later staan er 21 uitgelaten mannen buiten elkaars fietsen te bekijken, bandjes oppompen, rondjes rijden en Marja staat bewonderend alles gade te slaan.

Er is patat met schnitzels en tomaten gebracht, dus gaan we eten.

Chris belt dat ze onze richting opkomen over een uurtje.

Het loopt als een trein.

Daar we ook zgn. relaxstoelen bij ons hebben, gaan Dirk en ik die eens even testen.  Prima stoelen hoor !

In de voedselkamer ga ik met Mihaietsa, die ons al 16 jaar helpt, met dag in dag uit, gemengde voedselpakketten te maken, een voorbeeld-doos te maken, met o.a. : 2 potten witte bonen, 2 potten rode kool, 2 potten rode bieten, 3 potten rabarbermoes, 6 potten wortelen/doperwten, 10 potten appelmoes, 2 potten bruine bonen, 2 potten sperziebonen, 1 pot spinazie, 1 pot tuinbonen, 1 kilo meel, 1 pond fusilli, 1 pond rijst, 3 pakken  ”spiegeleikoekjes”, 2 pakken bitterkoekjes, 3 pakken chocoladekoekjes, 1 pak m&m koekjes, 1 stuk zeep, 2 kaarsen. Totaal 20 kilo voedsel.

Mihaietsa gaat vast 2 uurtjes aan de slag, zodat we morgenochtend de eerste families kunnen ontvangen en er vast wat voedselpakketten klaar staan.

Wij Nederlanders gaan alle éénpersoonsledikanten, op volgorde klaar zetten.

Buiten wil ik de Nederlandse vlag op laten hangen.

Mihai Soare komt een kijkje nemen en zegt dat om ca. 16.00 uur de burgemeester Costel Armasescu van Pantelimon langs wil komen.   Leuk !

Gina heeft hem in februari en maart gesproken i.v.m. ons transport, maar hij moet nu nog terugbellen ! Dus kan hij nu ook wel even wachten !

Ik ben met de (zwakbegaafde) Mihaietsa dozen aan het plakken, als Gina roept, dat burgervader Armasescu in de hal staat.

Tja, ik ben even bezig met het eten, veel belangrijker dan een burgemeester, die nu spijt heeft, dat hij geen contact heeft opgenomen met ons.

Mihaietsa is nerveus omdat ik onverstoorbaar met hem doorga de voedseldozen te prepareren.

Hij wijst dat de burgemeester naar binnen loopt.  Nou, fijn, dan ziet hij wat hij z'n dorpelingen/onderdanen aan de neus voorbij heeft laten gaan !

Na een tijdje loop ik op hem af en schud hem de hand, terwijl ik hem het liefst een draai om z'n oren had willen geven.

Daar ik de gehandicapte mensen altijd op de eerste plaats zet, heb ik hem cq. het gemeentehuis bestookt met scherpe mailtjes inzake de aantallen rolstoelen die in zijn dorp nodig zijn.  Ook hierop geen reactie.

Dus moest ik nog een stap verder, en heb laten weten door midden op de "hoofdweg" iedereen aan te spreken, met de vraag waar de gehandicapten wonen, omdat de burgervader geen antwoord geeft.

Binnen 1 uur ontving ik een mail met 5 namen !!!!  Zo werkt het dus.

Gelijk heb ik aan m'n jongens in Friesland gevraagd of zij nog adressen hadden waar goede complete rolstoelen opgehaald konden worden.

Ik wist allang, dat mijn Friese chauffeurs geweldige mannen waren, en dat werd nu bevestigd, want binnen 2 weken hadden ze 6 rolstoelen bij elkaar gezocht.

Dus in totaal zouden we, vlgs. de lijsten 11 rolstoelen nodig hebben, maar ik weet zeker dat er mensen worden vergeten, dus hebben we er 18 bij ons.  We gaan het zien !

De burgemeester gaat uitleggen hoe druk hij het heeft, hoeveel documenten hij moest lezen, nadat hij gekozen werd.

Nou ja, heb ik geen boodschap aan, daar krijg je ook een salaris voor.

Als je tegen de schoonmaakster zegt, hé, weet jij of er invalide mensen zijn die een rolstoel of rollator nodig hebben, weet je binnen een uur de namen !

Nu snapt hij misschien hoe ik erin sta.

Hij vraagt wanneer de 5 rolstoelen opgehaald kunnen worden, voor zijn dorp.

Ik verdenk hem ervan, dat hij nu goede sier wil gaan maken door de rolstoelen zelf weg te gaan brengen.

We spreken een dag af, maar ik zeg dat Marja en ik persoonlijk de rolstoelen bij de betreffende mensen gaan brengen !  Geregeld.

We zeggen gedag en zien elkaar in zijn gemeentehuis als we de rolstoelen gaan uitdelen.

Intussen heeft Mihaietsa 50 dozen geplakt en 12 komplete dozen met voedsel gevuld, de  jongens hebben alle ledikanten met matrassen op volgorde, tegen de muur staan.

Het is tijd om te stoppen en om 17.30 uur zijn we allemaal weer bij Gina's huisje.

Nicusor maakt buiten een soort barbecue, om vlees te bakken en Gina gaat binnen aan de slag.

Wij zitten allemaal buiten uit te rusten en te genieten van het weer, 26 graden.

Als we om 19.00 uur naar binnen gaan, staat de tafel weer vol met worstjes, schnitzels, kip, patat, tomaten en brood.  Heerlijk.

De burgemeester Mihai Soare heeft ook een kratje bier meegegeven, tja van de jongens hoeft het niet echt, maarja ze drinken het toch maar op, want een gegeven paard mag je niet in de bek kijken !?!

Het is weer een gezellige avond en om 24.00 uur worden de jongens naar de vrachtwagens gebracht en we spreken met Cami af, dat zij de sleutels van het distributiegebouw, om 6 uur 's morgens bij de jongens ophaalt.

Zij hebben deze sleutels, zodat zij 's nachts van het toilet gebruik konden maken.

Na uitvoerig afscheid genomen te hebben, rijden de jongens naar de vrachtwagens en wij gaan naar bed om 01.15 uur.

6 September

Om 6 uur zitten we weer aan de koffie, buiten hoor je de hanen kraaien.

Het is fris en bewolkt. Ik hoop dat het droog blijft.

Als Nicusor om 07.10 uur met het verse brood thuiskomt is Marja ook present en gaan we ontbijten en vertrekken we naar Silistea.

Bij het gebouw staat een ploegje dames klaar, die de tafels gaan volleggen met de goederen, van het "afdelinkje" waar zij bij staan.

Mihaietsa en Ion trekken zich samen terug in de voedselkamer en Cami neemt plaats bij de ingang, met de lijsten van de burgerlijke stand, waar de mensen moeten tekenen voor gratis ontvangst.

's Morgens komen er 45 gezinnen uit Silistea en 's middags 45 uit Tepes Voda.

Op alle tafels liggen de goederen van de dozen die achter die tafels staan en de hulpploegdames moeten de mensen helpen, als dat nodig is, en aanvullen.

Om 9.30 uur staan er tientallen mensen voor de deur en als Cami 7 gezinnen naar binnen roept, gaat gelijk de zon schijnen !

Marja en ik zitten achterin de zaal, voor het podium, waar alle dekens liggen, en kunnen alles overzien.

De mensen zijn rustig en zoeken op de tafels kleding uit welke ze mooi vinden

Iedereen mag 2 bananendozen vullen met wat ze zelf uitkiezen, maar niet bijv. 3 winterjassen, 2 pannen, 10 gebreide kindertruien, enz.

Daar moeten de hulpploegdames op letten en wij letten daar weer op !

Wij hebben ook een tafel vol brillen waar ook veel belangstelling voor is.

Cami maakt intussen 45 briefjes klaar, die nu weggebracht gaan worden, door 2 mannen van de losploeg met hun verdiende fiets, naar het buurdorp Tepes Voda.

Het is de uitnodiging om naar het distributiegebouw te komen tussen 13.30 uur en 17.30 uur.

Voor de mensen zonder vervoer staat de schoolbus om 15.45 uur op de "grote" weg om ze naar ons te brengen.

Om 11.00 uur komt Cami vragen wat we willen eten en dat gaat iemand 25 km. verderop halen.  Goed eten !

Vandaag patat met karbonade, tomaten en brood. 

De loco-burgemeester komt om 12.30 uur met de lunch binnen en als de laatste 2 gezinnen klaar zijn, gaan Marja en ik de keuken in om te eten.

We hebben echt honger, maar ik ruik al gelijk dat er een geit over de tomaten is gelopen.

Oh, dat vind ik toch zo smerig.  

Je kunt net zo goed aan een geit z'n oor sabbelen, dan proef en ruik je hetzelfde als nu.

P.S. niet dat ik ooit aan een geit gesabbeld heb hoor !

Marja vindt het dolkomisch en blijft schateren van de lach.

Nou ja, morgen doorgeven dat ik niets met geit wil.

Van de jongens, die nog wel "even" 2500 km naar huis moeten rijden, krijg ik berichtjes dat ze lekker opschieten.

Het is 13.30 uur als we weer op onze plaatsen zijn en en de eerste 7 families van die middag naar binnen komen.

Van Cami krijg ik een seintje dat er een mevrouw binnen is, die een ledikant zou kunnen gebruiken, dus Nicusor zet er één klaar bij de uitgang.

Marja geeft hier en daar een deken of dekbed aan de winkelende mensen.

De wandelstokken vinden ook gretig aftrek.

Alle mannen duiken in de dozen met gereedschap en vinden altijd wel iets van hun gading.

Cami vraagt om incontinentieluiers, maat M, voor een oude meneer met Alzheimer.

Marja gaat de juiste maat, op het podium, zoeken.

Om 16.00 uur zie ik de schoolbus stoppen om 10 mensen af te zetten.

Dit zijn de laatsten van vandaag.  Het ging heel goed.

Het is 17.20 uur als de schoolbus de mensen thuis gaat brengen, echter met de helft van de door hun vergaarde spullen, want de bus is vol, hij komt dus zo meteen weer terug om een rollator, 10 dozen voedsel, 12 dozen allerlei op te halen en bij de afgezette mensen te brengen.

Als de schoolbus voor de 2e keer vertrekt met de spulletjes is het 18.00 uur en de hulpdames hebben 1 doos met van alles wat bij elkaar gezocht en kunnen we allemaal naar huis.

Echter, ik ga hun dozen even nakijken en in het geheel niet tot mijn verrassing haal ik 3 pannen van de bodem, 4 paar schoenen enz.enz.

Tja, leuke, hardwerkende dames, maar ja, dit zit in hun bloed, zegt Gina.

Niemand schaamt zich ook ! Marja staat met verbazing te kijken.

Van iedereen confisqueer ik goederen, waarvan ze weten dat er maar 1 stuk mag worden gepakt.

Ach, en morgen doen ze precies hetzelfde, zeg ik tegen Marja.

Eindelijk kunnen we naar huis.  Het is een heerlijke zonnige dag geworden, 27 graden.

Om 19.30 uur zitten we heerlijk te eten, gekookte piepers, van Jan van Persie, cordon bleu, sperziebonen en tomaten.  Heerlijk.  Eindelijk een ijsje na.

Marja pakt d'r breiwerkje en ik m'n doktersroman.

Het is 22.30 uur als Marja echt naar bed wil.

Gina, Nicusor en ik praten nog een uurtje door en gaan uiteindelijk ook plat.  Het is bijna 24.00 uur.

7 September.

Het is weer vroeg en nog donker als we weer bij elkaar in de "woonkamer" aan de koffie zitten.

Het is bij Gina een soort dierenasiel geworden in de loop van de jaren.

Mishandelde en/of uitgehongerde, blinde en dove honden en katten geeft ze te eten en drinken en die blijven natuurlijk altijd in haar tuin wonen.

Rino, haar eigen herdershond, die een jaar lang, gehandicapt, in haar keuken woonde, is na bijna 15 jaar, met Kerst overleden.

Twee maanden daarna is haar beste een-benige vriend, steun en toeverlaat, Nelu, overleden.

Ze was ontroostbaar.  Maandenlang was ze zo depressief.

Maar nu liggen er weer 5 puppies in haar tuin, van het zwarte kinnebakhondje, die overigens geen haar meer heeft en een raar huidje. Zich duidelijk niet goed voelt en met haar staartje tussen de pootjes loopt.

Gina heeft een zalfje van een "apotheker" gekocht, maar misschien is dat wel tegen voetschimmel !  Je kunt hier alles verwachten.

In Nederland ben ik bezig geweest om organisaties te zoeken die in Roemenië honden steriliseren.

Van alles gevonden, maar ook "non-profit" organisaties, die naar dorpen rijden en voor 25 euro een hondje steriliseren, e.e.a. volgens hun website.

Bij contact echter, moeten er zeker 20 a 25 honden zijn en de vervoerskosten van de mobiele operatiekamer moeten vergoedt worden, om lonend te zijn !

Dus minstens voor 500 euro per dag hondjes helpen, en de brandstof, wat begrijpelijk is.

Maar het woord : lonend, voor een "non-profit" organisatie klopt niet.

Maar eens zien hoe dit gaat werken.

Wij hebben allemaal ontbeten en vertrekken naar Silistea, waar we om 08.15 uur aankomen.

De helpers en zo'n 20 mensen staan op ons te wachten, dus snel de deur open, opruimen en dan om 08.35 uur kunnen de eerste families naar binnen.

Cami zegt dat er buiten een mevrouw staat, wiens man een ongeluk heeft gehad en een rolstoel en ledikant zouden kunnen gebruiken.

Mihaietsa en Ion zetten dit alles vast klaar in de hal.

Cami gaat zo meteen vragen of ze ook incontinentieluiers nodig hebben.

Gina komt naar me toe en zegt dat ze zojuist de directeur-dokter Stela Halichidis van het ziekenhuis in Constanta heeft gesproken en dat ze ons bedankt voor alle gebrachte spullen.  Mooi zo.

Cami roept een klant voor een gehoorapparaat.

We gaan het proberen en na 3 apparaatjes hebben we succes.  Een blije mevrouw.

De mensen zoeken rustig door de stapels kleding, naar iets van hun gading.

Bij de schoenen haal ik regelmatig een tweede paar uit de dozen.

De eigenaren van de dozen verblikken en verblozen niet !  Ik ook niet, maar ik pak het zeker terug !

Cami komt weer met een foldertje van de snackbar en ik bestel een pizza, zonder geit.

Geregeld loop ik ook de voedselkamer in en doe wat onderzoek, gewoon omdat dit nodig is.  Niet nu, maar dan wellicht morgen !

Om 12.45 uur komt het tasje met eten binnen en ik zeg tegen de dames dat ze vandaag 2 

dozen allerlei, mogen uitzoeken, echter 1 pan, 1 winterjas, 1 paar schoenen. 

Ze knikken, dat ze dat wel weten !

Marja, Gina en ik gaan eten, maar ik laat de tussendeur open, zodat ik kan zien of er iemand naar buiten gaat, met of zonder spullen.

Om 13.30 uur staan er weer zo'n 15 families, uit Tepes Voda voor de deur te wachten.

Dus gaan we snel beginnen.

We zien een zwangere vrouw en ze staat met grote ogen naar de kinderledikantjes te kijken.

Nicusor zet een kompleet ledikantje met matras, linnengoed enz., bij elkaar gebonden als bouwpakket, voor haar bij de uitgang.

Ik maak haar attent op de laatste tafel aan de rechterkant, want daar liggen de babykleertjes van maat 50 tot 98.

Ze is heel zenuwachtig, begrijpelijk.

Mihaietsa wil dat ik even met hem meeloop naar de hal.

Hij wijst een jongedame aan, die een zieke moeder thuis verzorgd.

Ik kijk even op het lijstje van het gemeentehuis en zij staat erop voor een rolstoel en een bed.  Mihaietsa zet alles in de hal.

Marja en ik hebben op alle 18 rolstoelen, gisteren al, zakken met gebreide/gehaakte dekens met een fleecedeken en kussen neergelegd.

Buiten staan ook wat paardenkarren en de schoolbus, die weer een aantal mensen afzet, waaronder een oudere mevrouw die met een boomtak als wandelstok, naar de ingang van het distributiegebouw sloft.  Een goede klant voor onze wandelstokken!

Cami komt even doorgeven dat er een vader met 3 dochtertjes voor de deur staat, waarvan de moeder 2 jaar geleden hen in de steek heeft gelaten.

Misschien een kinderfietsje ?  vraagt ze.

Ik wacht even tot ze binnen zijn en zeg tegen de hulpdame bij de kinderkleding, dat ze de vader moet helpen.  We hebben best veel gebreide truien bij ons, met sjaals en mutsen.

Met Gina loop ik de "geheime" kamer in, waar de resterende, veelal, kinderfietsen staan.

We pakken 3 roze fietsen van verschillende afmeting, en rijden ze naar de hal, waar Cami met verbazing kijkt en vraagt 3 !!  Klein beetje blijdschap in hun leven.

Het is 17.20 uur als we alle families van die dag hebben geholpen.

Nu is het weer tijd voor de dozen-controle.  

De eerste de beste heeft toch weer 2 pannen en 3 paar schoenen en een tiental mutsen in haar dozen.  De anderen idem dito.

Jammer dames, als jullie dit niet hadden gedaan, hadden jullie ook een doos eten meegekregen !

Om 18.15 uur rijden we naar "huis", en een uurtje later zitten we weer te eten.

Wortelen met doperwten, aardappelen en vis.  Lekker.

Van de jongens krijg ik sms-jes, dat ze vertraging hebben gehad en nu hun best moeten doen, om op tijd thuis te zijn.

Het is zo weer 23.00 uur en we gaan naar bed.

Buiten is het concert van de Beatles begonnen, maar dan van honden. Verschrikkelijk.

8 September.

Nog voor de hanen kraaien zitten we aan de koffie.

Ik heb van mijn goede vriend Aurel een sms-je gekregen dat hij momenteel in Holland met z'n schip vaart.

Tja, en ik zit ca. 20 km. bij z'n huis in Roemenië aan de keukentafel.  Het is niet anders.

Direct stuur ik een sms-je naar Doina in Boekarest, dat ik in het land ben.

Ze reageert blij.  We spreken af voor 16 september om 13.00 uur op het vliegveld Otopeni in Boekarest.

Ze vraagt, als het mogelijk is, een rolstoel voor haar gehandicapte man Vasi, mee te brengen.

Dat vind ik raar, omdat ik 4 jaar geleden een rolstoel heb meegebracht.  Dat klopt, maar,

aldus Doina, is 2 weken geleden, die rolstoel, uit het ziekenhuis gestolen, terwijl Vasi in bed lag !

Beloven doe ik niks, want ik help eerst de mensen in de dorpen, waar ik nu distribueer, maar als er nog 1 over is breng ik deze mee.

Intussen is Marja ook ontwaakt, het verse brood ligt op tafel, dus gaan we ontbijten en daarna weer naar ons "werk".

Het is 08.15 uur als we bij het distributiegebouw aankomen, waar, zoals iedere ochtend, de hulpploeg klaarstaat en een tiental families en ik zie ook groepjes mensen aan komen lopen.

De dames gaan snel orde scheppen op en achter hun tafels en voorzichtig onder de tafels vegen, want daar liggen grote lokken stof.

Een half uurtje later kunnen de eerste 5 families weer binnenkomen.

Volgens Ion komt er straks een slechtlopende man binnen, die vast blij zal zijn met een rollator.  Ik hou het in de gaten.

Gina krijgt veel telefoontjes binnen over de borstprotheses.

Vanmorgen hebben wij een redelijk grote advertentie geplaatst, dat op 13 september in Silistea een Nederlandse stichting gratis borstprotheses met 2 bh's verstrekt, met het telefoonnummer van Gina erbij !

In ieder geval wordt de advertentie wel opgemerkt.

We moeten weer een rolstoel klaarzetten voor iemand die niet zelf kan rijden, dus met kleine wielen.  Tevens 3 pakken incontinentiebroeken erbij.

Een mevrouw komt voor haar gehandicapte man een rolstoel vragen, maar met de trappers van een fiets op de plaats voor de buik, zodat hij met z'n armen kan fietsen.

Ik weet wat zij bedoelt, maar die hebben wij helaas niet.

Ze hoeft geen "gewone" rolstoel, want die heeft hij 14 jaar geleden van ons gekregen.

De loco-burgemeester geeft me een lijst met geïnventariseerde spullen wat in de grote "schooldozen" zat.

De dozen zijn eerst naar het gemeentehuis gebracht, om aldaar alles op te schrijven, zodat er op de scholen niet ongemerkt spullen verdwijnen en er zgn. nooit geweest zijn. 

Het gaat om : 1 vuilniszak vol Lego, 1 vuilniszak vol Duplo, 2 dozen met honderden kleurpotloden, kinderscharen, puntenslijpers, gum, linialen, 2 poppenwagens en 2 poppenbedjes met poppen, 4 driewielers, 3 kleine kapstokjes, 3 garages met auto's, 4 grote speelgoedauto's, 3 loopfietsjes, 1 fietstractor met aanhanger, 2 schommels, 1 speelgoedkeukentje met potten en pannen, 8 voetballen, 5 sprookjesschilderijen, 6 visnetten met opbergfunctie, 8 kleine stoeltjes, 4 sets badmintonrackets, 3 stepjes, 60 kleurplaten, 2 kleine fietsjes met zijwieltjes.

Tevens zijn er voor het gemeentehuis 4 dozen ingepakt met ordners, schrijfblokken, pennen en printpapier.

Ook 1 doos met rekverbanden, steriele gazen, pincetten, betadine en mitella's.

Deze doos blijft in het gemeentehuis, daar de dorpsdokter, welke 1 dag per week aanwezig is, spullen in andere dorpen verkoopt !

We moeten weer aan de slag met een gehoorapparaat.

Na alle apparaten in het oor te hebben gehad, is er geen resultaat.  Jammer.

Het is etenstijd dus gaan we weer aan de patat met een schnitzel, Marja heeft rijst en een bak gesneden witte kool, volgens mij niet te pruimen, maar Marja eet alsof d'r leven er vanaf hangt.  Onbegrijpelijk, die schuift echt alles naar binnen.

Om 13.30 uur gaan we weer beginnen en Nicusor zet gelijk weer een kompleet bed in de hal en Marja en ik zoeken naar incontinentiebroekjes maar L.

We worden attent gemaakt op een jongen van 8 jaar, die bij z'n oma woont en blijkbaar nooit meer iets van zijn ouders hoort.  Een goede kandidaat voor een fiets.

Marja is druk bezig met de dekens en dekbedden.

We kijken of de mensen goede schoenen dragen, goede oorbellen inhebben, een keurige rij tanden, die krijgen dus geen deken !

Er komt een echtpaar binnen van een dierenhulporganisatie, om over het steriliseren van Gina's honden te praten.

De vrouw is sprakeloos van onze spullen, die zij ziet staan, waarvan de helft overigens al is weggegeven.

Ze heeft mij duidelijk op het internet nagetrokken, want ze weet alle dorpen waar wij de afgelopen 20 jaar een lading hulpgoederen hebben bezorgd.  En ik heb daar niet over gesproken.

Wij spreken af om 14 september naar de opvang te komen, met de moederhond met het huidprobleem en de puppies. Daarna kunnen we de sterilisatie-datum afspreken. Hetgeen

geheel gratis is. Fijn, eindelijk eens goede berichten.

Het echtpaar blijft 2 uur zitten en kijken hoe alles verloopt.

Na hun vertrek vraagt een jongeman of we misschien iets hebben voor zijn kindje van 2 maanden.

Samen met hem loop ik naar de kinderledikantjes en z'n ogen beginnen te stralen.

Hij zoekt er één uit en loopt er mee naar de hal, waar hij bij Cami nog even moet tekenen.

Cami zei me later, dat hij zich moest inhouden, want eigenlijk wilde hij een vreugdedansje maken in de hal !  Van mij mocht het, had ik leuk gevonden !

Het is 17.10 uur en we zijn klaar.

Samen met Cami bekijk ik de lijsten met namen.  Er zijn 270 gezinnen uitgenodigd, en 5 mensen zijn niet geweest.  Hoezo ???

Zij blijken te oud en slecht ter been te zijn.

De hulpdames kennen er nog 4 die komende week zeker niet kunnen komen !

Oké, morgen gaan we voor deze mensen, met z'n allen dozen maken en bezorgen !

De hulpdames hebben elk weer 2 dozen bij elkaar gezocht en ik leg op een lege tafel 15 pakken maandverband klaar, voor wie wil, kan een pak meenemen.

Iedereen staat te wachten op mijn controle, maar ik ben te moe en zeg dat ze alles zo mee mogen nemen. Blij en ik denk opgelucht pakken ze hun spullen en lopen naar buiten.

Wij sluiten af en rijden naar huis.

Als we de weg van Silistea afkomen, slaan we rechtsaf naar Dorobantu en op die hoek staan bijna iedere dag prostituees.

We zien daar twee auto's staan die tegen elkaar geklapt zijn !

De chauffeurs hadden zeker te weten hun blik niet op de weg gericht.

Maar alle inzittenden en de "dames" lopen op de weg, dus wij rijden door.

Achter ons horen wij de politiesirene, dus die doen ook weer goede zaken vandaag !

Eénmaal bij Gina's huisje komen de "aangelopen" hondjes ons enthousiast begroeten.

Marja en ik gaan even de puppies een kapot, maar schoon, dekbedovertrek geven in hun bedje, cq bananendoos.

Van de jongens heb ik sms-jes ontvangen dat ze de vrachtwagens bij ATL in Roosendaal hebben teruggebracht en dat ze weer veilig thuis in Friesland zijn.  Altijd een opluchting !

Sjonge jonge, Marja en ik zijn echt heel moe.

Gina vraagt of we om 19.30 uur kunnen eten, zodat zij ook eventjes kan uitrusten.

Bij de poort zijn al 3 mensen geweest om de hen beloofde fiets op te halen.

Nicusor maakt een heerlijk ijsje voor mij en natuurlijk moet Marja hier weer een foto van maken.

Het eten smaakt heerlijk, patat, sperziebonen, koteletten of iets dergelijks en een soort gebakken knakworstje, tomaat en een soort gekookte, snotterige uitgezakte paprika's.

Mijn knoop van m'n broek moet los !

Om 10.30 uur gaat Marja naar bed en een half uurtje later sluit ik ook m'n ogen.

Maar na 10 minuten gaan ze weer open omdat de "Beatles" weer gestart zijn.

Boekje lezen.

9 September.

Om 6.15 uur word ik wakker met m'n boekje op de grond.

Gina komt me gelijk feliciteren met m'n verjaardag en zoent m'n hele gezicht !

Ben 63 jaar geworden en ik moet gelijk aan mijn vader denken, die maar 63 is geworden.

Even later komt Marja ook aanlopen en feliciteert me en heeft zelfs een cadeautje voor me meegebracht uit Holland.  Leuk.

Ik ruik de door mij meegebrachte D.E. koffie, gezet in een koffiezetapparaat van Arda Eijsvogel.

Gina wil vandaag de door mij meegebrachte wasmachine uitproberen en ze stopt deze vol met door ons gebruikte handdoeken.

Van Dick en Wil Groeneweg heeft ze voor 1 jaar waspoeder gekregen en als alles gevuld is, gaan we kijken hoe deze werkt.

Als we horen dat hij water pakt, klapt Gina, van blijdschap, in haar handen.

Boven de wasmachine hangt trouwens nog steeds de oude boiler van meneer Ben Jansen uit Zwijndrecht, werkend !

Na het ontbijt vertrekken we weer richting het distributiegebouw, en onderweg krijg ik een felicitatieberichtje van mijn dochter Claudia en zus Ellie.

Als we om 8.30 uur bij het gebouw zijn, gaan we eerst 9 dozen in het middenpad zetten voor

de ontbrekende, slecht lopende ouderen, die wij zeker niet vergeten en Cami schrijft op een stuk karton de naam en plaatst die rechtop in de doos.

De hulpploegdames zoeken voor een ieder een trui of vest, muts, sjaal , handdoek, laken, gordijn, gebreide of gehaakte deken met kussen, pan, 2 borden, 2 bekers, 2 setjes bestek, emmer met deksel en een tjokvolle doos voedsel.

De schoolbus met chauffeur, die vandaag geen kinderen hoeft te rijden, gaat, samen met Nicusor, de dozen bij de mensen thuis brengen.

Het is 9.15 uur als we de eerste 7 families van deze dag, binnen kunnen laten.

Eventjes later staat er een oude dame naar het podium te kijken, terwijl haar man met z'n neus in de gereedschapsdozen zit.

Ze kijkt eens naar mij en Marja en staat te twijfelen of ze ons iets gaat vragen.

Dan vraagt ze toch of ze misschien een stoel mag hebben.

Tuurlijk en we geven haar 2 dezelfde makkelijke stoelen.

De laatste rolstoel voor Tepes Voda gaat ook de deur uit.

Er moet nog een pak of 3 incontinentieluiers maat S bij, dus gaan we weer zoeken.

Terwijl ik door het middenpad loop, zie ik links van mij minstens 10 gebreide kindertruien in een doos verdwijnen en rechts 3 paar herenschoenen !

Rechtsomkeer en pak de hele stapel truien uit de doos, even kijken of het verschillende maten zijn, bijna allemaal even groot, dus gaan er 8 terug op de tafel en waarschuw de dame in kwestie maar ook de hulpdame.

Bij de schoenen vraag ik aan de man, hoeveel paar hij gepakt heeft, 1 paar en met een pokerface kijkt hij me aan.

Sjonge, ik doe een greep onder in zijn doos en haal er 3 paar uit.

Echt he, niet eens sorry zeggen of zich schamen, hij kijkt me nog steeds hetzelfde aan.

Ik voel de irritatie omhoog komen, dus leg ik 1 paar schoenen terug en zeg dat hij klaar is en naar buiten moet.

Zijn mond gaat open om, denk ik, brutaal tegen me te doen, tot Gina iets tegen hem zegt en hij naar de uitgang loopt.  Wat een achterlijke gladiool.

Verder verloopt alles goed.

Een man, die ook bij de losploeg zat, vraagt bij Marja om een work-mate en zo trots als een aap loopt hij ermee naar buiten, waar Marja hem nog even op de foto zet.

Het is alweer 13.00 uur als we 44 gezinnen hebben binnen gehad en de tas met eten voor ons binnenkomt. 

De hulpdames mogen weer 2 dozen vullen en Marja en ik hebben, voor hen en de voedseljongens, dekbedden apart gezet op het podium.

Of ik die ga geven hangt af wat ik bij de dozen-controle tegenkom ! 

Marja en ik gaan lekker eten, als plotseling de deur opengaat en ik vuur zie !

Ik schrik me rot, maar zie dan een hulpdame met een grote taart binnenlopen met daarop 2 vuurpijlen of iets dergelijks.

Mijn hart klopt als een razende en de druppels lopen over m'n gezicht.

Wat een verrassing, ik bleef bijna dood van de schrik.

Marja staat te filmen als alle hulpdames en mannen mij komen feliciteren.

Met z'n allen hebben zij een prachtig boeket bloemen gekocht en 1 van hen heeft die taart gemaakt.

Ook krijg ik van allemaal nog een half pond koffie !!!

Als ik denk dat alles achter de rug is, stapt de loco-burgemeester binnen, met een schaal cakejes, door z'n vrouw gemaakt.

Dan komt de burgemeester binnen met een cadeau voor Marja en mij.

Een armband i.v.m. honderd jarig bestaan van Roemenië ???

Eindelijk klaar en kan ik m'n gezicht droogmaken.  Wat een verrassing !   Zo leuk !

Poeh, poeh, nu even nog m'n bord leegeten.

Marja gaat het gemaakte filmpje doorsturen en even later komen één voor één de felicitaties binnen van de jongens (chauffeurs).

Sjonge, wat krijg ik een aandacht !

Het is 14.15 uur als blijkt dat er voor deze middag geen mensen meer komen, omdat de burgemeester vond dat ik wel een vrije middag nodig had voor mijn verjaardag.

Zo, dan nu de dozen controle, en ik pik alleen Mihaietsa en Ion eruit.

Zij hebben 8 flessen vloeibare zeep onder de kleding in de dozen liggen.

Ik zeg niets, maar kijk hem alleen maar aan.

Z'n hoofd zakt schuldig naar beneden, en hij vraagt mij of hij dan 7 flessen terug moet zetten !?  Echt Mihaietsa ?

Snel pakt hij 7 flessen uit z'n doos, enigszins teleurgesteld, en brengt ze terug in de voedselkamer en Ion volgt z'n voorbeeld.

Ach, ik vind het toch een beetje zielig.   Waarschijnlijk heeft hij die zeep voor anderen gepakt.  Sowieso wast hij zich misschien alleen met Kerst.

Ik geef hem ook iedere dag een schoon shirt, omdat hij zich een slag in de rondte werkt, zweet en vuil wordt, en gewoon de volgende dag met dezelfde vieze kleren weer komt werken.  Maar hij is zwakbegaafd en ik heb een zwak voor hem.

Omdat ik jarig ben !?!  Geef ik ze toch allemaal een dekbed.  Iedereen is blij.

Het is bijna 16.00 uur als we bij Gina thuis zijn en een lekker vers bakkie koffie, Marja thee, gaan drinken.

Gina en Nicusor gaan even boodschappen doen en zijn een half uurtje later terug met een bos bloemen uit de winkel en een bos, geplukt in de tuin van het gemeentehuis !

Nou, gezellig, en ik krijg ook weer een flink ijsje.

Een paar uurtjes later komt Gabi, een achterbuurvrouw ook een bos bloemen brengen, en een schaal met eigen gemaakte cake.  Lief.

Het is 23.00 uur als we naar bed gaan.  Wat een leuke verjaardag.

10 September.

Zoals alle voorgaande dagen zitten we om 06.00 uur aan de koffie.  Het waait flink.

Na het ontbijt vertrekken we weer richting Silistea, maar in Tepes Voda stoppen we even om bij een gebouwtje naar binnen te kijken.

In 2005 heb ik daar een compleet tandartsbehandelstoel met alle toebehoren laten plaatsen, zodat 1 dag per maand een tandarts alle kinderen zou kunnen gaan controleren.

Echter na 1½ jaar hield de tandarts het voor gezien en is nooit meer geweest !

Nu echter is deze kamer leeg !  Dus dat gaan we aan de burgemeester vragen, daar hij de sleutel van het gebouw bewaarde.

Eenmaal bij het distributiegebouw aangekomen, kunnen we na 15 minuten al de eerste gezinnen binnen halen.

Het laatste gehoorapparaat ga ik uitproberen bij een mevrouw, die direct al blij begint te babbelen tegen haar dochter.

Even later zien we een oude man, wat hulpeloos, met z'n lege doos, rond kijken en hij loopt richting de buitendeur.  Snel loop ik naar hem toe, praat en duw hem zachtjes weer naar binnen en loop met hem naar de tafels met herenoverhemden, truien, vesten, pantalons, kostuums, jassen, enz. en geef de hulpdame opdracht voor deze man kleding in zijn maat te zoeken.  Een uurtje later loopt hij naar de hal, waar hij z'n 2 volle dozen bij Cami op de grond zet, een handtekening plaatst, voor gratis ontvangst, en Mihaietsa een doos voedsel voor hem buiten zet.

De man is zo blij en zwaait nog even naar ons.

Een jonge vrouw komt om incontinentiebroekjes maat XL vragen voor haar oma.

Marja gaat zoeken of we die maat nog hebben.

Een echtpaar staat buiten met een ezelkar te wachten op een ledikant en Nicusor sjouwt een ledikant met matras naar buiten.

Mihaietsa, die zelf onder de armoedegrens leeft, met vrouw en 2 kinderen, komt even zeggen dat dit echtpaar, door ziektes in een slechte situatie verkeerd.

We laten Nicusor nog 2 relaxstoelen, 1 tafel, 2 dekens en 2 extra voedseldozen in de kar zetten.  De vrouw huilt.  Dat zegt genoeg.

Ik ga snel naar binnen.   Vandaag eet Marja makreel en ik een pizza.

Heerlijk, als we om 12.45 uur zitten te smikkelen en smullen.

Als Mihai Soare, de burgemeester, binnenloopt om te vragen of alles goed is, begin ik gelijk over de verdwenen tandartsstoel en dat ik, als hij verkocht is,  naar de politie in Constanta ga, om aangifte te doen van diefstal van hulpgoederen. Ook ga ik naar de prefectura, de baas van de burgemeesters !  Zo, maar gelijk met gestrekt been erin !

Hij zegt van niets te weten, maar dat liegt hij !  Maar hij gaat het uitzoeken.

Tja, hij zal iets moeten doen, want stelen van een hulptransport is niet niks.

Hij weet natuurlijk ook dat ik al eerder een aanklacht bij de prefectura heb ingediend inzake een loco-burgemeester uit een ander dorp.  Die is dus geen loco-burgemeester meer !!!

We gaan het zien.

Maar we gaan verder, want er staan al weer aardig wat mensen te wachten.

Het is overigens nog steeds heerlijk weer, iedere dag ongeveer 25 graden.

Bij Gina gaat continu haar telefoon i.v.m. dames die voor de gratis borstprotheses bellen, welke we de 13e gaan distribueren.

Af en toe zie ik Gina haar hoofd grijpen uit wanhoop.

Als ik haar vraag, wat er is, blijkt dat er dames bellen, die de 13e niet kunnen, maar wel bijv. de 27e en als Gina dan zegt, dat dat niet kan, worden de dames in kwestie, boos.

Sommige dames willen dat ik met de protheses naar Oradea kom, omdat dit voor hen te ver reizen is.  Ja zeg, ik kom 2500 km. met gratis protheses en bh's, dan moet ik een auto huren, 700-800 km. rijden, een privé-ruimte regelen, omdat jullie vinden dat ik te ver weg uitdeel.

Sorry, maar als er dan onbeschoft tegen Gina gesproken wordt, ben ik er klaar mee.

Vraag maar aan je dokter om een prothese, die is toch al rijk geworden van je operatie !

Ik zeg tegen Gina, dat als iemand onbeschoft tegen haar doet, waarover dan ook, verbreek je de verbinding.

Mijn mening is, mocht je te ziek zijn om zo'n afstand te reizen, wat natuurlijk begrijpelijk is, stuur dan iemand van je familie of vrienden, met je medische gegevens naar ons, dan geven wij ook een prothese !  Wij doen ook wat we kunnen, en verdienen het niet om uitgekafferd te worden.  

Ik zie de schoolbus alweer stoppen om de laatste 8 gezinnen af te zetten.

Na 10 minuten kunnen alle 8 naar binnen.  En er volgt een gezellig geroezemoes.

Het 17.20 uur als alle mensen in de schoolbus stappen met al hun vergaarde spullen, op 6 stoelen en 2 tafels na.  Die worden morgenmiddag thuisgebracht.

Onze hulpdames staan mij afwachtend aan te kijken en in zeg dat iedereen 2 dozen mag uitzoeken, die ik allang klaar heb zien staan !

Ook laat ik Mihaietsa voor iedereen 10 pakken koekjes klaarleggen en een pak maandverband.

Bij de uitgang ga ik weer controleren en uiteraard weer hetzelfde liedje, op 2 dames na !

Tot nu toe zijn er 405 gezinnen binnen geweest.  Ik ben blij.

We rijden naar "huis", waar we om 18.50 uur binnenstappen.

Gina gaat gelijk aan het eten beginnen en een half uurtje later zitten we weer aan de patat met kip, tomaat en brood.  Wat een verrassing !  Lekker.

Na het eten gaat Marja weer breien en ik duik in m'n doktersromannetje.

Het is 23.00 uur als we naar bed gaan.

Een uur later ben ik weer wakker omdat diverse honden weer bij de poort laten weten dat ze er zijn !

11 September.

Na een slechte nacht slapen zitten we pas om 06.40 uur in de keuken.

Maar het is niet anders en een bakkie koffie doet wonderen.

Wij zorgen ook al jaren voor de jongste kinderen van Jean, onze "zelfmoordenaar" van vele jaren geleden.

Eén van z'n dochters komt vers brood brengen en neemt gelijk 2 volle plastic tassen met "nieuwe" kleren mee, welke Gina in de schuur had uitgezocht voor hen.

Bovenop de tassen legt ze wat pakken koekjes en zegt dat ze volgende week allemaal moeten komen om winterschoenen te passen.

Direct na het ontbijt vertrekken we weer richting het "uitdeeldorp".

Om 09.10 uur lopen de eerste mensen weer naar binnen met 2 lege dozen om deze zo vol 

mogelijk weer naar buiten te sjouwen.

De tafel met het serviesgoed staat maar halfvol, uiteraard ook geen pan te bekennen, dus daar ga ik eens even een kijkje nemen.

Als ik achter de tafels loop, kan ik gelijk zien, wie wat apart heeft gezet.

De hulpdames komen met de stomste opmerkingen.

Zoals een doos met 4 herenspijkerbroeken, 6 gebreide kindertruien, 2 pannen en 1 damesjas !

"De doos is zo ingepakt" !?!  Woest word ik van dat liegen.

Gewoon zeggen dat je dit bij elkaar gezocht hebt, dat kunnen deze mensen niet.

Ze hebben geen idee, dat wij nooit een doos op deze manier inpakken en blijven bij hun standpunt.

De hele doos zet ik apart in een kamer, want als ik de spullen terugleg op de tafels, pakken ze, als ik me omdraai, toch weer alles terug.

Aan de serviesdame (de schoonmoeder van de loco-burgemeester) vraag ik om de tafel vol te zetten en ook iedere pan op tafel te plaatsen.

Ze zegt geen pannen meer tegen te komen en nu wat zuinig is, omdat er anders voor morgen geen servies spullen meer zijn. 

Dit kan niet !  Maar er staan echt geen serviesdozen meer achter de tafel, maar het kan echt niet ! 

Haar buurvrouw, de dameskleding-hulpdame doet heel erg haar best om niets te horen en daardoor loop ik om de volle damesdozen heen en voel in de ronde gaten van deze dozen.

En ja hoor, mijn vinger voelt iets hards in een tiental dozen, waarop staat dat er dameskleding inzit.

Ik roep Mihaietsa en laat hem 11 dozen pakken en bij het openen komen de pannen, borden, bekers, dekschalen enz. tevoorschijn.

Overbodig om te zeggen dat de serviesdame en haar buurvrouw heel verbaasd kijken dat deze dozen "per ongeluk" tussen de dameskleding terecht zijn gekomen en ook nog dat er in Holland verkeerde tekst is opgeschreven.

Ik heb me voorgenomen niets te zeggen omdat ik voel dat ik vol in de aanval ga,

Dus, dozen uitpakken, kiezen op elkaar, blik op oneindig en bakkie koffie drinken.

Onbegrijpelijk !

Cami komt naar me toe lopen, met het bekende etensfoldertje en ze slaat een arm om me heen.  Laat ik voor de verandering eens patat nemen.

Er begint een oudere dame tegen mij te praten over de tandartsstoel !?  Héé ! 

Ik roep Gina, en de dame zegt tegen haar dat haar dochter tandarts is en de stoel heeft gekregen van "iemand" uit het gemeentehuis en dat hij geplaatst moest worden in Tortoman, als verkiezingsstunt voor de burgemeester Lucian Chitic !  Wat een kulverhaal.

Tegen Gina zeg ik dat ik deze dame ken van het gemeentehuis !

Gina loopt naar Cami, die met haar hoofd naar beneden, zegt dat de dame op het gemeentehuis werkt !

Ga ik nu iemand een hijs voor haar kop verkopen of later ?

Ik ga even buiten staan.  Ik krijg m'n hoofd even niet rustig.

Hoe kun je hier leven, hoe is het mogelijk dat dit leugenachtig zooitje bij de E.U. hoort ?

Als eenvoudig mens, oud en/of ziek, gehandicapt, kun je net zoveel bereiken als de zwerfhonden.  Je leeft of je ga dood !  Niemand kijkt naar je om.

Een rolstoel, een anti-doorligmatras, wijkverpleging, tafeltje dekje, niet hier !!!

Maar heb je een goede baan, zoals gemeente ambtenaar, politieagent, dokter, pastoor, advocaat, rijksambtenaar, ben je koning hier, je zet hier en daar iemand onder druk en alles krijg je voor elkaar.

En vervolgens liegt iedereen met je mee, omdat iedereen iets van de anderen weet !

Na wat rustiger te zijn geworden, loop ik terug naar binnen en zeg tegen Gina dat de stoel gewoon gestolen is met ieders toestemming !

De (gemeentehuis|) dame zegt dat haar dochter de stoel heeft gekregen.

Dus ik zeg tegen de dame : jij hebt de stoel gestolen ! Met medeweten van iedereen op het gemeentehuis !  En hij moet terug !

Ze snelt naar buiten.

Het is 13.00 uur als Marja en ik gaan eten.  Het smaakt me niet.

Een half uur later laten we de eerste mensen weer binnen en twee van deze gezinnen krijgen een bed en wat stoelen.

Bij Mihaietsa in de voedselkamer raakt het behoorlijk leger.

Maar er is nog van alles voldoende om komplete voedseldozen te maken.

In de grote hal lopen de mensen rustig langs de tafels om te zoeken wat zij het hardste nodig hebben.

De dozen met gereedschap zijn leeg en de wandelstokken zijn op.

Tegen Nicusor zeg ik dat hij een zgn. vouwbed, apart moet zetten in een kamertje.

Vanavond zorgt de burgemeester dat dit bed naar Gina's huis gebracht wordt, met een rolstoel voor Vasi, in Boekarest.

Als het niet te laat wordt, vanmiddag, wil ik naar Tortoman, waar de tandartsstoel met apparatuur zou staan.

Het is 16.30 uur als we klaar zijn en de hulpploeg met 2 dozen naar buiten loopt en wij naar Tortoman rijden.

Na 20 minuten parkeren we de auto en gaan het gemeentehuis binnen, waar we hartelijk worden ontvangen door de loco-burgemeesteres Antoinet Mocanu.

We gaan naar de deftige kamer, waar we koffie en thee krijgen.

De burgemeester blijkt in Turkije te zijn.

De loco begint te vertellen dat zij vorig jaar een hartaanval heeft gehad.

Haar man heeft haar heel snel naar een ziekenhuis gebracht, waar zij constateerden dat er gedotterd en "stands" geplaatst moesten worden.

Echter, de cardioloog wilde cash 3.000,00 euro hebben, de narcotiseur, verpleegsters van de operatiekamer enz. ook 600,00 euro, dus !!!  Eerst betalen, dan behandelen.

Terwijl zij alleen bloedverdunners kreeg en in doodsangst op bed lag, is haar man naar huis gegaan en heeft iedereen in paniek om geld gevraagd, daar zij zelf 2.100,00 euro hadden en dus nog 1.500,00 euro tekort kwamen.

Na alle beetjes bij elkaar te hebben geschraapt, heeft haar man, na 3 dagen 3.600,00 euro bij de dokter gebracht en een uur later werd de loco geholpen.

Ze vertelt het vol emotie, want dit was echt een kwestie van leven of dood !

Gina begint te vertellen betreffende de verdwenen apparatuur en de rol van de burgemeester hierin, volgens de "dame", d.w.z. de moeder van de tandarts.

Haar ogen worden groot van verontwaardiging en ze belt iemand op.

De apparatuur staat inderdaad in het doktersgebouwtje, in een daarvoor ingerichte kamer.

Volgens haar wilde deze tandarts in dit dorp 1 dag per week praktijk gaan houden en heeft aan de burgemeester toestemming gevraagd, welke zij heeft gekregen.

Waarop zij de apparatuur aanleverde !

Dit alles staat al 10 maanden ongebruikt in die kamer !

Zij is diverse malen benadert, wanneer zij gaat beginnen, echter zonder antwoord.

Degene die de loco zojuist belde, heeft de sleutels van die kamer en wij kunnen daar nu gaan kijken.

We lopen gezamenlijk door het dorpje, naar het doktersgebouw.

De man met de sleutel is een oude bekende van mij en na een hartelijke begroeting gaan we naar binnen.

Inderdaad staat daar een gedeelte van de apparatuur in een keurige kamer, nog nooit 

gebruikt !

Marja maakt er een paar foto's van en de loco zegt dat niemand verder aan de spullen mag komen, tot zij van Gina verneemt wat er mee gaat gebeuren.

Gina gaat kijken of zij een tandarts kan vinden die hier mee gaat werken.

Maar er zijn belangrijke onderdelen van de boormachines verdwenen, dus dat moet eerst kompleet worden gemaakt en dat kost best veel.

Wat de bedoeling van dit alles is geweest, kan eigenlijk alleen maar zijn, dat de tandarts-dochter van de gemeentehuis-dame dit wilde verhuren aan een andere tandarts en dat dat niet gelukt is.

In ieder geval hebben we de apparatuur gevonden en duidelijk gemaakt dat dit onrechtmatig is verplaatst.

We nemen afscheid van elkaar en rijden naar huis, allemaal onder de indruk van de loco-burgemeesteres.

Bij Gina's huis, springen alle honden uit haar tuin de straat op, en rennen om de auto van blijdschap.  Het is iedere keer doodeng, omdat zij zo onder de auto kunnen komen.

Na een halfuur komt de wagen van het gemeentehuis, het vouwbed en de rolstoel brengen met 1500 kg. stookhout als verrassing !  Een cadeautje van de burgemeester voor Gina.

Zo heeft ze tot ca. 1 januari 2019 stookhout.

Dat vouwbed zit haar dwars, ze zegt dat we het toch veel beter aan iemand kunnen geven die het nodig heeft.

Ja, dat klopt, maar ik zeg dat als ik veel rugpijn heb, op dat bed ga liggen !

Marja en ik weten de echte reden, waarom ik dat bed naar Gina's huis wilde hebben.

Gina kijkt me met grote ogen aan en gaat in de keuken aan het avondeten beginnen.

Het is bijna 20.30 uur als we aan de gekookte piepers, sperziebonen, tomaten en stukje vlees beginnen.  We eten met smaak.

Uiteindelijk hebben we wel een knap stukje "politiewerk" geleverd en de gestolen spullen teruggevonden !   We zijn trots op onszelf en kunnen er nu wel grapjes over maken. 

De spanning is eraf.  Deze dag heeft veel van onze energie gevraagd en om 22.20 uur gaan we doodmoe naar bed.

12 September.

Als ik uit bed kom, realiseer ik me, dat het vandaag de laatste dag is, wat betreft het distribueren in Silistea en Tepes Voda.

De laatste 88 gezinnen komen vandaag. Vanmiddag komt de schoolbus uit Pantelimon de rolstoelen, rollator, dekens en voedsel ophalen en Gina, Marja en ik rijden er achteraan om deze hulpgoederen zelf bij de gehandicapten te brengen.

Na het ontbijt vertrekken we en om 9.00 uur komen de eerste families binnen.

De herenschoenen zijn nu ook op, zo ook de handdoeken.

Marja gaat de tafel met brillen aanvullen en de laatste zakken met incontinentieluiers vooraan op het podium zetten.

Nicusor zet ook wat stoelen van het podium, zodat we die direct aan de liefhebbers mee kunnen geven.

Een jongedame loopt naar Gina en ik merk op, dat Cami haar volgt met haar ogen.

Dus, loop ik ook naar Gina. 

Het blijkt de tandartsdochter van de gemeentehuis-dame te zijn !

Ze begint dat ze de stoel van de burgemeester heeft gekregen en heeft er voor 400 euro aan laten repareren.  Wat een kulverhaal.

De burgemeester moet hiervan weten, dat realiseerde ik direct.

Maar haar moeder heeft dit geregeld omdat zij "dacht" dat die stoel van gemeente Silistea was. Waarom laat de dochter een komplete installatie repareren, werkt er nooit mee en bovendien zijn alle boren verdwenen !

Waarom zegt de moeder dat dit een verkiezingsstunt van de burgemeester van Tortoman 

is ?  Kortom een heel epistel met leugens.  Ik ben er klaar mee.

De hulpdame uit de keuken brengt voor Marja thee en voor mij koffie.

Een vrij gezette oudere mevrouw komt vragen of zij en haar man 2 stoelen mogen hebben.

Ik loop met haar mee en vraag welke ze mooi zou vinden in haar huis.

Even later gaat ze blij naar buiten met de stoelen.

Er komen een jongen en meisje naar binnen en Cami komt even zeggen dat dit broertje en zusje van 11 en 8 jaar, alleen zijn gekomen, heel arm zijn, en een alcohol-verslaafde moeder hebben.

Tegen de hulpdame van de kinderkleding zeg ik dat ze de kinderen moeten helpen, en even later trekt de jongen een spijkerbroek aan en ik zie in de doos een stapeltje gebreide truien liggen.  Het meisje staat alleen maar te kijken naar de speelgoedtafel.

We besluiten het laatste ijzeren bed aan deze kinderen te geven, met 2 zakken gehaakte dekens met kussens.

Mihaietsa brengt 2 dozen voedsel naar de paardenkar, die deze kinderen heeft meegebracht.  Marja maakt foto's als ze even later met hun spullen in de kar klimmen.

Hier worden wij blij van !

Dan loopt een oude man binnen met zo'n triest gezicht.  Ik ga even aan een hulpdame vragen of die man ziek is.

Zijn vrouw is overleden, enige maanden geleden en zij zegt, dat hij sinds die tijd er zo uit ziet.

Marja geeft hem een deken en hij bedankt, maar z'n gezicht blijft even triest.

Als we om 12.15 uur gaan eten, bespreek ik met Nicusor dat hij vanmiddag, als wij naar Pantelimon gaan, de chef is, en dus heel goed moet opletten.

Om 13.00 uur staat de schoolbus voor de deur met 3 mannen erin.

Een chauffeur en twee ambtenaren.  Wat een delegatie !

We namen 8 rolstoelen mee, 1 rollator, 9 gebreide / gehaakte dekens, 9 tassen en 5 dozen appelmoes, 9 dozen met koekjes.

Eerst rijden wij naar het gemeentehuis, want de burgemeester wil ons koffie aanbieden.

Voor het gemeentehuis staat een oude auto, blijkbaar op ons te wachten.

Een neef heeft z’n gehandicapte tante achterin gezet en wacht op ons voor een rolstoel.

Echter, waar ik al op voorbereid was, deze mevrouw staat niet op het lijstje van 5 personen, van het gemeentehuis.  Dat is de reden dat we 8 rolstoelen bij ons hebben.

Uiteraard krijgt de mevrouw een rolstoel, deken, 15 potten appelmoes en een doos koekjes in een boodschappentas.

Ze zit apathisch achterin de auto.  Haar neef zegt dat ze niet meer kan praten.

Sjonge, hoe kun je zulke mede dorpsbewoners nou gewoon vergeten !  Ik begrijpen het niet.

Wij lopen het gemeentehuis in en Marja maakt in de gang een foto van de stalen kasten met anti-diefstalstang dwars over de deuren !

De burgemeester komt ons een hand geven en brengt ons naar de deftige kamer.

We krijgen koffie aangeboden, maar ik wil snel de spullen bij de mensen gaan brengen en na 20 minuten rijden we achter de schoolbus aan.

Het eerste huisje waar we stoppen, herken ik de vrouw, die rond strompelt en zij herkent mij ook van 16 jaar geleden.

In haar bovenbeen is een gat geslagen door een handgranaat die in haar tuin in de grond lag, van de 2e wereldoorlog.

Precies boven die granaat ging zij 27 jaar geleden een vuurtje maken om wat visjes op te grillen !

De granaat ontploft en maakt haar gehandicapt voor de rest van haar leven.

Ik vertel dit verhaal, omdat ik me herinner wat zij mij in het verleden vertelde.

De mannen van het gemeentehuis kijken wat verbaasd.

We geven haar een rollator, deken enz.  Ze is heel blij.

Wij gaan op naar de volgende.

Het is een echtpaar van 83 jaar, beide heel slecht ter been.  Ze hebben een huisje met wel 4 hokjes eraan gebouwd, die dienst doen als slaapkamers, keuken enz.

De mevrouw vindt het bezoek leuk en zegt vanmorgen net haar kamers te hebben schoongemaakt en ze wil ze graag laten zien.

Marja en ik lopen met de mevrouw ieder kamertje in en ik hoor Marja zeggen, "dit is niet te geloven" !  Ik vraag of we foto's mogen maken, wat ze goed vindt.

Alles ruikt muf en naar schimmel en in de keuken staat een doorgeroeste koelkast en 2 kapotte magnetrons.  De vloer is van klei.  In de tuin staat een caravan, die, bij navraag, aan hun is geschonken door bevriende buitenlanders, die ze zouden kunnen verhuren aan 

toeristen ?!?

Ik zou er mijn hondje nog niet in laten slapen, maar welke toerist gaat "hier" nou in een verrotte caravan zitten !  Leuke vrienden, waar ze ook nooit meer iets van hebben vernomen.

Deze mensen krijgen een rolstoel, deken enz.

En wij vervolgen onze weg naar een volgende gehandicapte.

We stoppen, na 5 minuten onze ingewanden te hebben gekneusd, bij een huisje, waar een jonge vrouw naar de poort komt.  Haar man heeft een soort hokje tegen hun huis aangebouwd en zij hebben daar een oudere gehandicapte mevrouw, zonder enige familie, uit het dorp, onderdak gegeven.

Er is een kachel, bed en krukje en het ziet er keurig uit.

De gehandicapte vrouw zegt ook, dat als dit gezin haar niet had geholpen, ze op straat in het dorp had gezeten,

Ze kan alleen naar buiten worden gedragen als de man thuis is.

Maar met een rolstoel en wat oefenen van bed schuiven tot in de rolstoel, kan ze naar buiten wanneer ze wil.

We geven de rest van de spullen, nemen afscheid en rijden naar de volgende.

De gemeentehuismannen stoppen bij een wat beter onderhouden huis en roepen bij de poort een naam.  Een vrouw komt aanlopen.

Zij is schoonmaakster in het gemeentehuis en zegt mij te herkennen.

Haar man heeft een herseninfarct gehad en is er niet best aan toe en ze doet de deur open, waar een man op bed zit.

Hij heeft de kleur van een glas melk en beide voeten staan in een vreemde stand.

Omdat er in Nederland veel Roemenen zeggen dat er helemaal geen hulp nodig is in hun geboorteland en het zo goed gaat, vraag ik waarom zij geen rolstoel hebben.

De vrouw zegt dat zij via mensen in het gemeentehuis heeft getracht in Constanta en Boekarest aan een rolstoel te komen.  Voor 250 euro kan ze van "hulporganisaties", "kerken" een rolstoel bemachtigen.  Maar dat geld heeft ze niet !

Alles wat zij bezaten, op hun huis na, is zij kwijtgeraakt aan de doktoren, toen haar man in het ziekenhuis terecht kwam, na zijn infarct !

Ik hoor Marja weer zeggen : "het is toch niet te geloven" !

Met toestemming maakt Marja een foto van de man en buiten van de vrouw, als zij de GRATIS rolstoel enz. ontvangt en hiervoor moet tekenen.

Op naar de volgende in een bijbehorende dorpje, waar we na 10 minuten voor de poort staan.

Onze ambtenaren roepen bij de poort en een mevrouw van ongeveer 50 jaar, helemaal onder de verfspetters doet de poort open.  Ze is een buitenmuur aan het verven.

Ze loopt voor ons uit op het erf, naar een soort schuur, waar haar gehandicapte zus in een keurig kamertje voor het raam op een (kapot) bed zit.

Ze heeft 23 jaar geleden een ernstig ongeluk gehad en is 21 jaar door hun moeder verzorgd.  Moeder is overleden en de zus en echtgenoot hebben dit "kamertje" op hun erf geplaatst.

Als de man 's avonds van z'n werk komt dan sjouwen ze met z'n tweeën de zus naar buiten, zodat ze van de buitenlucht kan genieten.

De zus zegt echter, dat zij het bijna niet meer kan.  Ze zegt dat ze nu sparen voor een nieuw matras. Met een rolstoel zouden ze zo blij zijn.

Geregeld, en in mijn achterhoofd bedenk ik, dat we een reservematras bij ons in de distributieloods hebben.  Kunnen we iets mee !

Nadat we de rolstoel en de andere spullen hebben gegeven, gaan we op weg naar de buurman van de schoolbuschauffeur, die na een tia bijna niet meer kan lopen.

Daar aangekomen, lopen de mannen achter het huisje.  Na ca. 10 minuten komen ze terug, waar ze onder druivenranken doorlopen en handen vol druiventrossen meepakken / mee-

pikken. 

De chauffeur zegt dat hij geen rolstoel wil, want hij gaat echt wel weer gewoon lopen.

Dus ik zeg dat dat kan, waarop de chauffeur antwoordt, dat de man al 2,5 jaar zo tobt, maar het niet kan accepteren.  Ach, ja, ook dat is mogelijk.  Moet ik even over nadenken.

We gaan naar weer een ander dorpje, wat bij Pantelimon hoort.

Het lijkt een route om te mountainbiken, verschrikkelijk, m'n nieren komen bijna uit m'n neus.

We stoppen voor een gebouw waar een gedeelte van het dak af is.  

Volgens mij is dit een boerenschuur of stal geweest.  De mannen zoeken een ingang in de "tuin".  Vervolgens duwen ze tegen een "hek" en trappen het hoge onkruid plat om bij een deur te komen.

Zij gaan even naar binnen en komen snel weer naar buiten en zeggen dat wij naar binnen kunnen, want hier is het !  Als ik binnenstap, zit links een mevrouw op een "bed".

De kamer is een hok en Marja zegt achter mij : tis toch niet te geloven !

De vrouw van ongeveer 45 jaar wil praten, maar kan alleen pa, pa, pa, pa, pa zeggen en begint te huilen.

Marja en ik gaan allebei aan een kant naast haar zitten en houden haar vast.

Ze vertelt met 1 arm, die ze kan bewegen en de woorden pa, pa, pa, dat ze een infarct heeft gehad en daarna halfzijdig was verlamd en niet meer kon praten.

Marja en ik begrijpen precies wat ze vertelt.  En hier zit ze dan. Helemaal alleen.

Er moeten nog meer mensen hier wonen, want er hing wat wasgoed buiten en in haar  "hok" is een deuropening, zonder deur, en daar zien we ook 2 "bedden" staan.  Sjonge.

Ik geef haar wat hapjes appelmoes en zet de potten en de koekjes in een hoek.

We pakken de gehaakte deken uit en een zacht sierkussentje wat ze begint te aaien.

We zetten de rolstoel binnen, maar ze blijft huilen.

Tja, wat heb je eraan in zo'n krot met een vuilnisbelt als tuin en een weg als crossterrein.

Ik heb het "spaansbenauwd".  De E.U. wat heeft zij eraan ?

Dan heb ik het nog niet over alle TBC gevallen !

We moeten weg, we zuchten, en de vrouw omarmt ons met de werkzame arm.

Oh, wat heb ik het slecht naar m'n zin.

We gaan terug naar Silistea en spreken af dat morgen de schoolbuschauffeur de 2 overgebleven rolstoelen e.a. terug komt brengen.

Het is 15.30 uur als we het distributiegebouw binnenstappen.

Nicusor heeft de hele middag op het podium gezeten om alles te kunnen zien.

Iedereen is binnen geweest en de hulpdames zetten wat is overgebleven, aan een kant van de zaal.

Er zijn nog 11 paar damesschoenen, 50 brillen, 1 halve doos babykleding, 1 doos grote heren overhemden en 37 dozen dameskleding.

Morgen kunnen de dames, die voor de borstprotheses komen, ook nog zoeken of er iets van hun gading bij is.

De hulpdames mogen 3 dozen met allerlei uitzoeken en Mihaietsa heeft voor alle helpers een tjokvolle voedseldoos klaargezet.

Ook mag iedereen, als ze dat willen 2 stoelen uitzoeken.

Ze worden stapelgek van enthousiasme.

Ondertussen ben ik op het podium alles voor morgen, de borstprothesedag, aan het klaarzetten.  Als dat klaar is en er 50 stoelen klaarstaan voor de dames die morgen komen, spreek ik met Cami af, dat zij mij straks bij Gina komt ophalen.

Om 18.00 uur komt mijn dochter Claudia, als verrassing op het station in Constanta aan.

Cami haalt Marja en mij op, om haar daar op te halen.

Gina begrijpt er niks van dat wij met Cami weggaan en een beetje gaan rijden.

Het is 18.10 uur als Claudia uit de trein stapt en wij zo plezier maken over de reactie van Gina, als zij straks Claudia ziet, die ze 9 jaar niet heeft gezien.

Al toeterend rijden we achterom bij Gina het erf op om 18.55 uur.

Gina is zo bozig dat wij met Cami zijn weggegaan, wat ik ook nog nooit eerder heb gedaan, dat ze even op zich laat wachten.

Claudia kruipt weg achter Cami, Marja staat te filmen en ik roep en wacht af.

Als ze naar buiten komt en Claudia langzaam achter Cami wegstapt worden Gina's ogen groot en haar gezicht is één en al verbazing en dan omhelst ze Claudia.

 Nou, ze is in ieder geval heel blij.

En Nicusor begrijpt nu ook, waarom ik dat vouwbed in huis wilde hebben. Gezellig.

We gaan met z'n allen eten en Gina is nog niet over haar verbazing heen.

Het is een leuke avond, maar om 22.15 uur gaan we naar bed.

13 September.

Om 7.00 uur is iedereen wakker en na aankomst van het verse brood en het ontbijt, vertrekken we naar Silistea waar vandaag de dames met een borstamputatie een gratis prothese en bh, pruik enz. kunnen komen halen.

Als we om 8.00 uur aankomen staan er al dames te wachten.

Er staat 1 auto, waarmee 5 dames uit Boekarest, 250 km. zijn komen rijden.

Een raam is kapot en is afgeplakt met een plastic zak, waar Marja een foto van maakt.

De zaal loopt redelijk vol, Gina, Claudia en ik, verdwijnen op het podium, achter de gordijnen.

Marja en Nicusor en 2 hulpdames blijven in de zaal.

Gina telde al 37 dames op de stoelen en wij roepen de eerste 2 dames op het podium.

De eerste dame geeft mij een doos chocolaatjes en ik schrik er zo van en pak het niet aan.

Ze legt de doos op een tafel en trekt haar kleren uit, zo ook een mevrouw bij Gina.

Een prothese is snel gevonden, echter het zoeken naar een goede bh duurt wat langer, maar daar blijkt Claudia goed in te zijn en deze dames hebben we snel geholpen.

De volgende 2 dames kunnen op het podium komen.

Dit duurt wat langer omdat 1 van de dames een oedeemarm heeft en we een speciale kous om haar arm proberen te trekken.

Het lukt niet, de kousen zijn te klein.  Maar ze is wel heel blij als ze haar kleding aan heeft en je niet kunt zien aan welke kant de prothese zit.

Als ze van het podium af stappen, lopen ze allemaal naar de tafels met de overgebleven spullen en zoeken nog heel wat stapeltjes bij elkaar.

Intussen komt de schoolbus de rolstoelen terugbrengen uit Pantelimon, wederom is de ambtenarendelegatie erbij om Marja en mij een tasje met een fles wijn en een doos chocolaatjes te geven.

Marja heeft in de voedselkamer 3 dozen met voedsel voor de pa, pa, pa mevrouw vol gemaakt en we vragen de delegatie om die 3 dozen bij deze mevrouw binnen te brengen en een verstelbare lattenbodem met een heel dik matras bij de mevrouw die bij haar zus woont !

Tevens denk ik dat ze 1 rolstoel voor de man, die denkt dat het weer goedkomt, mee terug moeten nemen en misschien de stoel een keertje aan hem laten zien.

De chauffeur zegt dat hij het wil proberen, het is zijn buurman.

Ik laat ze beloven dat ze dit vandaag nog wegbrengen en dat wij Zaterdag bij deze mensen langsgaan, waar we overigens geen tijd voor hebben, maar dat weten zij niet !

Snel ga ik het podium weer op, waar Gina en Claudia weer 2 dames helpen.

Dit keer zie ik weer een mevrouw die zo afschuwelijk is gehecht, met een "bosje" huid bij elkaar getrokken, zodat ze een bobbel, zo groot als een pruim, op haar lijf heeft zitten.

Wat een probleem om een bh te vinden die daar goed overheen past.

De mevrouw laat alles gebeuren, maar kijkt zo triest. Het lukt Claudia om een goede bh te vinden.

Gina vraagt deze 2 dames toestemming om een foto te maken met het borstprothese doosje in hun handen, zodat de Nederlandse dames kunnen zien, dat ze een prothese hebben gekregen.

Na 3 uur achter elkaar doorwerken, zijn er 42 vrouwen door ons geholpen en er lopen nog steeds vrouwen naar binnen.

Bij Marja, achter de tafels met resten kleding, zie ik dat er zeker de helft is uitgezocht en meegenomen door de dames.  Heel goed.

Ineens gaat het gordijn een stukje open en de loco-burgemeesteres Antoinet Mocanu van Tortoman komt met haar armen vol bloemen naar ons toe.  O, ik ben zo verrast.

Bloemen voor Marja, Gina, Claudia en mijzelf, met de mededeling dat wij dat verdienen.

De tranen zitten heel hoog bij mij.  We worden allemaal gezoend en weg is ze weer.

Enfin, de volgende 2 dames komen achter de gordijnen naar ons toe.

Een van deze dames zou graag een pruik willen en we gaan diverse modellen passen.  Haar keuze is gevallen op een grijze pruik met krullen, die haar ook echt mooi staat.

Claudia maakt een foto, waar ze mooi met de pruik opstaat.

Maar haar ogen stralen zoveel verdriet uit, dat het mij ook even teveel wordt.

Het is ondertussen 13.00 uur en er zijn nu nog 8 dames in de zaal.

Nog een uurtje, dan zit het erop.

De volgende dames betreden ons domein, achter de gordijnen.

Gina helpt de ene dame en Claudia en ik de andere.

"Onze" dame heeft een prothese, die ze 8 jaar geleden van kennissen uit Duitsland heeft gekregen.  Deze prothese is super versleten en omwikkelt met grijs duct tape !

Claudia pakt 2 mooie bh's voor haar en een goede borstprothese.

Ze wil ook graag de lege doos, waar ze vervolgens de duct tape prothese indoet om deze weer mee naar huis te nemen !

Het is bijna 14.00 uur als we de laatste 2 dames gaan helpen.

Een van deze dames heeft een zakje rijst als prothese.

Ook deze 2 dames kunnen we helpen, waarvan 1 dame een korset uitzoekt, voor ondersteuning van haar buik.

Het zit erop 60 dames van protheses, bh's, enz. voorzien.

In totaal 63 protheses verstrekt omdat 3 dames beide borsten kwijt waren.  We zijn doodop.

Eerst eten, dan verder.  In de keuken staat al lauwe patat met schnitzel, tomaten en brood.

Volgens Gina's lijstje van de bellers, zijn er 18 dames niet gekomen.

Dat is ieder jaar zo.

We gaan de rest van de protheses terug in de doosjes doen en nemen die mee naar Gina's huis, waar ze volgend jaar weer tevoorschijn komen als we terugkomen.

We nemen afscheid van iedereen en om 15.45 uur rijden we naar Gina's huis.

Bij Gina thuis pakken we een zak hondenbrokken en gaan Marja, Claudia en ik het dorp verkennen, en eventueel hongerige hondjes wat eten geven.

We komen van alles tegen ; kalkoenen, geiten, een dode hond, vreselijke "huisjes" en dan zien we achter een stuk gaas een bruin klein hondje zitten met een grote vleeswond op z'n flank.

Claudia gooit wat brokken naar hem, die hij gulzig opeet.

Ze gooit steeds een stukje dichter bij ons en we zien dat hij z'n achterlijf niet goed kan bewegen, maar hij mankt toch achter de brokken aan, tot Claudia het gaas wat kan optillen, zodat hij bij ons is.

Er komt een man uit het linkerhuis en een oude dame uit het rechterhuis en van de overkant nog 3 jongedames.  Uiteraard weten zij wie wij zijn.

Ik vraag de man of ze met dit hondje naar de dierenarts zijn geweest ?

De man zegt dat de dierenarts Betadine op de wond heeft gedaan en dat het goedkomt ??

Bij navraag is het zijn hond.  Tien minuten later is het de hond van de oude dame en vijf minuten daarna is de hond ook van de drie jongedames !

Liegen kunnen ze hier als de beste !

Ik vraag of iemand bezwaar heeft, als wij dit hondje naar een dierenarts brengen !

Nee, dat vinden ze wel goed.  Ze doen er lacherig over.  Tja, het zal hun een worst zijn.

Claudia pakt het hondje op en snel lopen we naar Gina's huis terug.

Daar ik morgen een afspraak heb met een dierenopvang, om Gina's honden c.q. logeerhonden te laten steriliseren, bel ik naar de tussenpersoon, die mij direct zegt, dit hondje mee te brengen, zodat de op dat moment aanwezige dierenarts, naar zijn verwondingen kan kijken.

Ze geeft ons het advies om alleen de moederhond, die door een soort eczeem eruit ziet alsof hij een buitenaards wezen is, met de puppies en dan de gewonde hond, te brengen.

Dan kunnen we later het steriliseren laten plaatsvinden, omdat de moederhond nu eerst geholpen moet worden wat betreft de huid en de puppies niet meer moeten drinken bij de moeder.  Logisch.

Claudia maakt een bedje van een bananendoos voor de gewonde hond.

Voorzichtig zet zij hem erin, met een handdoek over de wond. Hij gaat liggen en valt in slaap.

Wat een lieverd !

Om 19.30 uur heeft Gina wat lekkers gekookt !  Speciaal vegetarisch voor Claudia.

Rijst, paprika's, aubergine met uitjes en mayo. Op een apart bord liggen wat kippenpoten.

De rijst is gekookt met bouillonblokjes en smaakt naar soep ! De paprika's zien eruit als snottebellen en de aubergine lijkt op kattekots.  We eten smakelijk en hebben plezier onder het eten.

Als we om ca. 22.30 uur naar bed gaan, zet Claudia het hondje in de doos, bij haar bed.

We zijn heel moe.

14 September.

Wederom een heerlijke dag.

De temperatuur is tijdens ons gehele verblijf rond de 25 graden.

Het is nu nog fris, maar het is 07.00 uur en als het 2 uurtjes later is schiet de thermometer omhoog.

We hebben om 10.00 uur een afspraak met de dierenopvang en gezien de afstand gaan we om 09.30 uur weg met de gewonde hond en de puppies met hun buitenaardse moeder in een bananendoos in de kofferbak.

Als we om 10.00 aankomen, worden we al opgewacht en een dierenarts onderzoekt de wond en het achterlijf van de gevonden hond.

Volgens haar is er iets met z'n bekken en pootje.

Als we dat zeker willen weten moeten we in Constanta een röntgenfoto laten maken.

De arts gaat ietwat stuntelig de wond verzorgen en verbinden.

Dan is de knappert met d'r baby's aan de beurt.  De arts doet wat testjes en concludeert dat ze puppieschurft heeft. Getsie !

Maar met medicijnen in een badje is het goed te behandelen en zij maakt de oplossingen in spuitjes klaar, zodat we morgen direct haar met die medicinale spuitjes kunnen gaan behandelen. Het is overigens niet besmettelijk, zoals gewone schurft. Poeh wat een opluchting.

We hebben een flinke verhuisdoos bij ons met steriele infuusnaalden, handschoenen, injectiespuiten en naalden, diverse rollen verband, als donatie voor dit dierenasiel c.q. opvang.  Met dank aan dierenarts Karen Raemen. Tof mens.

Morgenochtend kunnen we terugkomen, met de elders gemaakte röntgenfoto, om verder alles te bespreken.

Al het vee staat weer in de auto en na een half uur, zijn we weer bij Gina thuis, waar we even eten en daarna met de hond naar Constanta rijden.

Onder in een flat zit een dierenarts, waar we een foto kunnen laten maken.

Claudia trekt een loden schort aan en blijf bij het hondje.

Bijzonder onvriendelijke mensen die in deze praktijk werken, en één zo'n chagrijn tikt op de computer iets in en vraagt de naam van de hond. 

Wij kijken elkaar aan en zeggen dat niet te weten, omdat we hem van de straat gepakt hebben.  Nors zegt chagrijn, hij moet een naam hebben, want die moet ik hier invullen !

Wij kijken elkaar aan en iemand zegt "Binkie", chagrijn typt Binkie en gaat verder op de computer.  Haar conclusie is dat Binkie een gebroken bekken heeft en een oude fractuur aan z'n pootje.  Ik betaal de factuur van 36 euro en krijg de foto's mee.

We zeggen gedag, horen niets terug en we gaan terug naar Gina's huis.

We zijn ervan onder de indruk, want dit moet toch heel zeer doen.

Eenmaal bij Gina thuis, wil ik even naar een oude dame die bij Gina in de straat woont. wat kleding en eten brengen.  Samen met Marja, Claudia en Nicusor, ga ik op weg, naar de "buurvrouw".

Nicusor draagt de boodschappentas met kleding, potjes groenten en koekjes.

Nicusor roept bij de "voordeur" en daarna bij de "achterdeur".

Marja en Claudia maken foto's van het "huis", wat nog net niet in elkaar stort van ellende.

Dan horen we een stem uit het huis komen en we doen een gordijn opzij.

Een kleine gebogen, zo goed als blinde, oude dame komt, al tastende, naar de uitgang schuifelen. Het is toch niet te geloven, hoor ik Marja zeggen.

Heel langzaam stapt ze buiten en gaat op haar "tuinstoel" zitten, d.w.z. 2 stenen op elkaar gestapeld. Ze is ergens in de 90 jaar, bijna blind en heeft een flinke zwarte plek naast haar neus. Het "huis" is niet te beschrijven, maar Marja en Claudia maken overal foto's van, zo ook binnen.  Haar bed, keuken, vloer.  Zonder foto's wellicht niet te geloven.

Ze is blij met de spulletjes en vraagt een paar keer waar Gina is.

Nicusor zet de tas voor haar binnen.  Ik weet dat ze 4 zoons en 1 dochter heeft.

De zoons komen al jaren niet meer, maar haar dochter brengt elke dag iets warms te eten bij haar.

Even moet ze Claudia's armen en handen voelen en betasten en ze zegt, jij bent jong, maar waar is Gina !  Nicusor moet hard roepen als hij haar antwoord geeft.

We zeggen gedag en lopen terug naar huis, waar Gina traditionele soep heeft gemaakt.

Heerlijk eten met lekker vers brood erbij en natuurlijk veel praten over de hondjes en de oude  buurvrouw.

De hele avond bekijken we wat Binkie doet en worden er van alle houdingen foto's gemaakt.

Hij ligt heerlijk in de bananendoos ge slapen.  Wij zijn allemaal verliefd op hem !

Tegen 23.00 uur gaat Binkie weer mee naar Claudia's "slaapkamer", wat eigenlijk een halletje is en we gaan slapen met toch wat zorgen voor de dag van morgen.

Buiten is het weer een rotherrie.

15 September.

Gina en ik zitten om 06.15 uur weer aan de koffie en bespreken wat we moeten doen vandaag.

Na het ontbijt gaan Claudia en ik de moederhond buiten nat maken in een oud afwasteiltje, met de medicinale oplossing en zonder af te spoelen zetten we haar op een oude handdoek, om te drogen.  Daarna zijn de puppies aan de beurt, die we alleen op hun hoofdje moeten deppen.  Ze ondergaan het gelaten en een uurtje later zitten en liggen ze allemaal op de handdoek in de zon.

Alle andere hondjes kijken nieuwsgierig toe.

Om 12.30 uur gaan we weer naar de dierenopvang met de gewonde Binkie en de röntgenfoto's. 

Als we daar arriveren, bekijkt de dan aanwezige dierenarts ook de foto's, en zegt ook dat er breuken zitten en een operatie nodig is !

Claudia wil een crowdfunding opzetten om de operatie bekostigen, die ca. 1.000 euro zal gaan bedragen.

De aanwezige hulpverleners willen tot die tijd Binkie aldaar verzorgen, daar de wond gehecht en verbonden moet worden en Binkie beperkt kan bewegen.

Zij gaan ook hun best doen om de puppies voor adoptie aan te geven in Zweden.

Dat zou mooi zijn.  Bedrukt nemen we afscheid.

Als we terug naar huis rijden gaan we via een omweg even langs de mooie bergen in Tirgusor, waar Claudia en Marja gelijk een bergje beklimmen. Even wat ontspannen.

Na een uurtje vertrekken we weer en stoppen in Silistea bij een dorpswinkeltje om een ijsje te kopen. We komen op het goede moment !

De eigenaresse heeft ruzie met haar man, want die heeft een blikje bier opgedronken en zij scheld hem een slag in de rondte.

De man zegt, "praat wat zachter, die mensen zullen wel denken".

Ze heeft d'r geen boodschap aan en zegt dat ze helemaal klaar is met hem.

Gina kijkt me aan en ik doe net alsof ik het niet begrijp.

We vertrekken weer en rijden even langs Mihaietsa's huis. Dat staat om de hoek.

Als we stoppen in de straat, komt hij wat nerveus aanlopen.  Hij zegt tegen Gina, dat alles zo vuil is.  Marja en Claudia maken foto's van z'n huis en tuin.

Ik hoor Marja weer zeggen dat het niet te geloven is  Het is wat het is !

Hier is geen badkamer, geen toilet, geen water !!

Na een half uurtje nemen we afscheid en gaan richting Dorobantu, waar we op de straat nog even wat speelgoed aan kinderen uitdelen.

Dan is het alweer 19.30 uur als we gaan eten, met pannenkoeken als toetje.

De hele avond hebben we het over Binkie en het huis van Mihaietsa.

Om 23.15 uur gaan we moe naar bed.

16 September

Met z'n allen zitten we om 07.30 uur te ontbijten, voor de laatste keer.

Ik maak voor de lunch ook pakketjes met boterhammen.

Claudia gaat voor de laatste keer met de puppies knuffelen.

De koffers worden gepakt en om 09.45 uur komt de gemeentehuis-chauffeur achterom rijden om ons naar het vliegveld in Boekarest te brengen.

Naast onze koffers, gaat een rolstoel voor Vasi mee en een oude rolkoffer met kleding, schoenen, koffie, zeep e.d. voor Doina.  We hebben met haar afgesproken op het vliegveld om 13.00 uur, in het koffiehoekje.

Het is tijd om te vertrekken en nemen afscheid van Gina.

Om 12.25 uur staan we de koffers weer uit te laden op het vliegveld en een half uur later komt Doina aanlopen, die, na 10 minuutjes met de bus, bij ons is.

Perplex krijgt ze Claudia in de gaten en ze omhelst haar, alsof ze haar nooit meer los wil laten.  Met z'n allen drinken we koffie of thee.

Na enige tijd, vooral praten met Claudia, overhandig ik haar de enveloppen met financiële hulp van vrienden uit Nederland.

Om 14.15 uur nemen we afscheid en helpen Doina buiten met een taxi, en helemaal niet tot onze verrassing, een chagrijn van een chauffeur, die eigenlijk de rolstoel niet wil meenemen.

Doina gaat onverstoorbaar verder met praten met die knurft, terwijl wij eigenlijk een andere taxi aan willen houden.

Na enig duw en trekwerk in de kofferbak neemt Doina afscheid en vertrekt.

Ergens boven in een gang vinden wij nog 3 stoelen en gaan onze boterhammen opeten en daarna inchecken.

Claudia vertrekt een uur later, dus Marja en ik mengen ons tussen honderden mensen die in de rij staan.

Een uur later zijn we 1 meter naar voren gekomen en ik zie op de borden dat onze gate geopend is.  Dit gaat mis, tot ik een man hoor roepen: zijn er nog mensen voor Amsterdam?  Als de gesmeerde bliksem lopen we naar de man, die onze boardingpass moet gaan maken. 

Er is iets niet in orde en hij bespreekt onze namen met een collega.

Druk overleg en daar komen onze instapkaarten.

Snel door de beveiliging, waar de beveiligers Marja er toch wel uit vinden zien als een drugs smokkelaar en men testjes gaat doen of ze bolletjes heeft geslikt of een joint in d'r schoenen verstopt heeft.

Oh, straks gaat ons vliegtuig weg !

Eindelijk is Marja schoon bevonden en gaan we snel naar de douane !

Ook van die vriendelijke, vrolijk kijkende mensen !!

Gelukkig hebben we allebei geen vals paspoort en mogen we verder.

Onze gate is uiteraard, helemaal achterin.  Maar we redden het, we zijn de laatsten.

Eenmaal in het vliegtuig, blijkt dat we 1e klas zitten, het vliegtuig was vol !

Eerlijk gezegd, hebben we dit echt wel verdient.

Grote leren stoelen met een voetenbank.  Zo, wij gaan eens heerlijk relaxen.

Een paar uur later staan we op Schiphol, waar Marja's dochter, Nienke ons komt ophalen !

Thuis, heerlijk.

De klus is weer geklaard.

Bijna 600 gezinnen blij gemaakt, de gehandicapten van een rolstoel of rollator voorzien, de allerarmsten een ledikant met een matras gegeven, de kleuterscholen een assortiment speelgoed, een ziekenhuis een assortiment aan verbanden en linnengoed, 60 dames borstprotheses verstrekt enz. enz.

Dit hadden we niet zonder u kunnen doen.

Alle mensen die bij ons de goederen brengen. De mensen die ons geholpen hebben om de vrachtwagens te huren of de brandstof te betalen.  De bedrijven die ons voedsel hebben geschonken, enz. enz.

Speciale dank voor mijn "jongens", de chauffeurs.

Dirk Wiersma, Chris de Vries, Theo v.d. Zee, Leo Hiemstra, allen uit Friesland, hebben 5000 km. gereden, zonder enige vergoeding of wat dan ook.

Jan de Vries, die alle fietsen rijklaar heeft gemaakt.

Arie Swijnenburg uit Ottoland, die voor noppes, het voedsel voor ons heeft opgehaald.

Lingerie "Odendaal" uit Nijmegen en Joyce Mammacare uit Heinenoord, die zorgen voor de borstprotheses.

De meneer die de huur van 1 vrachtwagen betaalde !

Een andere meneer die 1 tank diesel betaalde !

B&W elektro, garage Gerritsen, fam. Wisse, fam. Jansen, Jan van Persie, Hans Schippers.

Alle dames die truien, mutsen, sjaals, sokken en éénpersoonsdekens breien en haken !

En alle andere mensen !

Dank, dank, dank.

Namens de inwoners van Silistea en Tepes Voda, de gehandicapten van Pantelimon, de dames van de borstprotheses en alle anderen, heel veel dank.

U kunt uiteraard, iedere Zondag tussen 10.00-14.00 uur, spullen brengen aan de Ringdijk 14 te Zwijndrecht ter hoogte van het Noordpark, naast een klein tankstation.

Eventueel een andere dag, is na telefonisch overleg, altijd mogelijk.

Wij vragen u geen kapotte, versleten of vuile spullen te brengen.

Mocht u ergens in de omgeving een opslagruimte weten, bijv. antikraak, vernemen wij dit graag, daar onze loods wellicht volgend jaar kan worden afgebroken.

Tevens hopen wij dat u ook iets kunt bijdragen aan de huur of diesel voor de vrachtwagens.

Daar wij een speciale certificering van de belastingdienst hebben, kunt u uw gift aftrekken van uw aangifte inkomstenbelasting, onder RSIN nr. 806544661.

Ons bankrek.nr. is : NL98RABO 0161073387, ten name van Stichting Roemenië Solidair.

Foto's van dit transport kunt u op onze site vinden.

Truus Pons