Roemenie Solidair

Oktober 2019.

Reisverslag humanitair transport naar Pantelimon de Sus, Pantelimon de Jos, Nistoresti, Runcu en Galugareni in Roemenië.

Het 22e hulptransport, waarvan we trachten een goede weergave te geven rondom het distribueren ter plekke.

In deze dagen is burgemeester Armacescu Costel "de baas".

Volgens de door zijn medewerksters gemaakte lijsten van de burgerlijke stand wonen er in totaal 527 families in b.g. dorpen.

Deze dorpen zijn eerder door ons bezocht met een hulptransport in 2003 en 2009, waarbij mijn dochter, van toen 17 jaar, met een voedselvergiftiging in een ziekenhuis werd opgenomen.

Vorig jaar ben ik zelf, na eindeloos vragen aan de burgemeester, hoeveel mensen er een rolstoel nodig hebben, 6 rolstoelen en 1 rollator thuis gaan bezorgen. Waarvan vorig jaar foto's op onze website hebben gestaan.

Deze keer ben ik extra waakzaam omdat er de laatste keer vechtpartijen met de politie zijn geweest, getracht is het distributiegebouw in de brand te steken, kortom een gespannen toestand.

23 Augustus.

Onze vrijwillige chauffeurs Leo Hiemstra, Chris de Vries, Ralph van der Laan en Bob Wiersma zijn 's morgens vanuit Friesland naar ATL in Roosendaal vertrokken, om daar 2 vrachtwagens op te halen, die wij voor een geweldige prijs mochten huren.

Later die ochtend rijden ook Dirk Wiersma en Theo van der Zee uit Friesland weg, met een aanhanger vol spullen, op weg naar Zwijndrecht.

Dirk gaat voor het eerst niet mee met de vrachtwagens, waar ik helemaal niet blij

mee ben !!!

Maar Dirk en Theo komen wel helpen met het laden van de vrachtwagens en overnachten op een vouwbed in de vrachtwagens.

Het is ca. 14.00 uur als we allemaal bij elkaar in de loods zijn en eerst een bakkie koffie gaan drinken.

Daar ik het hele jaar aan het turven ben, wat er klaar staat, kunnen we met die lijsten zien, wat in welke wagen geladen moet worden.  Dus, wij zijn er klaar voor !

Ook heb ik Dave van Oers van de firma Barca, om hulp met een heftruck gevraagd.

Hij stuurt om 16.00 uur een werknemer, daar hij zelf nog op vakantie is.  Hartstikke fijn.

De jongens rijden de zware pallets voedsel vast naar buiten.

Even later komt de man met de heftruck aan rijden en hij kan de 14 pallets in de wagens tillen.

In dezelfde tijd komt een groenteboer 150 kilo aardappelen brengen.

Het is 17.30 uur als we gaan pauzeren.

Theo en Chris willen Chinees halen en brengen mij gelijk thuis.

Om 19.00 uur staan Dick en Wil Groeneweg weer bij mij voor de deur met de auto afgeladen met thermoskannen koffie, thee, koek, limonade en bier.

Vijf minuten later zijn wij bij de loods, waar de jongens uit zitten te buiken.

We hebben ook ontzettend geluk met het weer.

Rond 19.30 uur stromen de laders van Garage Gerritsen binnen met kennissen en vrienden, dus weer hulp genoeg, en heel gezellig.

Iedereen gaat aan de slag, behalve ik ! Mijn plaats is tussen de 2 aanhangers, om erop toe te zien dat de juiste spullen in de juiste aanhanger geladen worden !

Tegen 22.00 uur zit 1 vrachtwagen vol, 86 kub., 12.000 kilo.

In deze wagen zitten 700 bananendozen met kleding, schoenen, linnengoed, servies, gordijnen, speelgoed, 25 1-persoonsledikanten met matras, 2 babyledikantjes, 12 rollators, 3 rolstoelen, 5 pallets appelmoes, rode bieten, wortels/doperwten, bruine bonen, sperziebonen, witte bonen, 1 pallet chocolade koekjes, 12 fietsen, 240 zakken dekens en dekbedden, 3 zakken tennisrackets, 8 eethoek stoelen, 34 wandelstokken, 21 paraplu's, 24 zakken incontinentie-materiaal, 2 dozen brillen, 2 dozen zeep, 2 dozen kaarsen.

We gaan buiten zitten, tussen de vrachtwagens, en drinken nog wat met elkaar. Heerlijk weertje !

Langzaam aan gaan de meeste laders huiswaarts.

Het is 23.30 uur als ik weer thuis ben. Morgen de 2e wagen. Nu slapen.

24 Augustus.

Om 6 uur ben ik bezig om 3 thermoskannen te vullen met koffie. 

Dick & Wil brengen straks ook weer 5 of 6 kannen mee, want 's morgens lust iedereen graag een bakkie koffie.

Het is 7.30 uur als Dick & Wil mij komen ophalen en we naar de loods rijden.

De jongens hebben ontbeten bij de Haan Tankstation. 

Dick & Wil zetten de catering op de tafels, inclusief de "bolussen" !

Langzaam aan komen de laders binnendruppelen, Ilona (die duizenden potjes conserven heeft ingepakt en zonodig schoongewassen), Andre Buitendijk met zoon, Jan de Vries (alle fietsen en rolstoelen rijklaar gemaakt) en natuurlijk onze 6 chauffeurs.

Het is goed opletten, omdat de laatste 30 kub. voor het ziekenhuis in Medgidia is, en op de heenweg, ca.20 km. voor het dorp Pantelimon, op de route, direkt gebracht gaat worden.

Dus eerst alles voor het dorp, hetgeen, volgens mijn berekeningen, nog in onze loods staat.

We gaan beginnen met de resterende 290 bananendozen met kleding, schoenen, linnengoed, speelgoed, servies, gordijnen en lappen stof.

Gisteren is met de heftruck al geladen, 1 pallet meel, 1 pallet rijst, 1 pallet spaghetti (bij elkaar "gerommelmarkt" door Arda Eijsvogel) 5 pallets koekjes, 14 fietsen, 12 eethoek stoelen, 3 kleine kastjes, 7 grote schooldozen met : Lego, Duplo, kinderwerkbank met gereedschap, 3 poppenwagens met pop, 3 poppenbedjes met pop, 8 grote speelgoed auto's, 2 trapauto's, 3 loopfietsjes, houten puzzels, 2 bakken met kleurpotloden, pennen, puntenslijpers, kinderschaartjes, 3 kpl. kerstbomen, 2 schommels, gekleurd papier, zak met plastic servies enz. 

10 Bananendozen vol met borstprotheses en speciale bh's, pruiken en een grote zak met 100 zgn. troostkussentjes, 2 dozen met "cadeautjes" voor de vrouwen die alle dagen in het uitdeelgebouw helpen, zoals strijkijzer, föhn, tondeuse, nieuwe overhemden, flesje parfum, kaarsen in mooi glas, douchegel met een stukje zeep, nieuwe kinderpyama, tafellaken. 

100 Kilo aardappelen, geschonken door Halko Biesheuvel, 125 kilo uien, geschonken door Koos de Vlieger, 150 kilo aardappelen geschonken door Jan van Persie, 6 elleboogkrukken, 7 dozen handgereedschappen, 1 grote doos voor de dorpsdokter, met mitella's, rekverbanden, steriele gazen, verbanden, warmtedeken, pleisters, hechtpleisters, steriele pincetten en scharen, 2 dozen met printpapier, ordners, pennen enz. voor het gemeentehuis, 1 oude koffer met oude handdoeken voor eigen gebruik, de Nederlandse vlag, 12 gehoorapparaten met reservebatterijen en 1 fietspomp, 1 grote koffer met kleding, linnengoed voor mijn vriendin Doina uit Boekarest.

Dan komen de dozen met voedsel, die Wil & Dick, mijn zus Ellie en ik, het hele jaar door inslaan voor Gina en haar dierentuin.

Tevens zo'n 30 vuilniszakken met oude versleten handdoeken, lakens en dekens, 1 verhuisdoos met rollen verband, witte grote verbanddoeken, drinkbakken, riemen, muilkorven enz. 1 grote kunststof hondenmand voor een dierenasiel in de omgeving. 

Nu de spullen voor het ziekenhuis Spitalul Municipal Medgidia, 11 elektrische hoog/laag ledikanten met matras en nachtkastje, 51 dozen met een assortiment steriele gazen, urineslangen, sondeslangen, stoma's, urinezakken, spuiten, urineflessen, ondersteken, vloeibaar voedsel, rekverbanden, mitella's, pincetten, 30 doosjes met dyalisevloeistoffen, 18 dozen met witte lakens en spreien, 8 toilet- en douchestoelen, 5 rolstoelen, 2 looprekjes, 20 stapelstoelen, div. kleine hulpmiddelen zoals douchekrukjes, hoofdkussens en beenkussens.

Als dit ook geladen is, hebben we nog wat ruimte over en kunnen de laatste 20 stoelen ook mee. Vol. 86 Kub. 13.300 kg. geladen.

We drinken nog wat met z'n allen en dan gaan Leo, Chris, Bob en Ralph op weg naar Roemenië en wij zwaaien ze uit. Daarna vertrekken Dirk & Theo op weg naar Friesland.

Dick, Wil, Ilona en ik ruimen wat troep op en bergen onze thermoskannen en lege flessen op in de auto. 

Na afscheid van iedereen te hebben genomen, brengen Dick en Wil mij naar huis. 

Het is 13.30 uur als ik voor pampus op de bank in slaap val.

26 Augustus.

Het is 5.00 uur in de ochtend, als Arda Eijsvogel mij komt ophalen om naar Schiphol te brengen, waar we om 6.15 uur arriveren. Snel neem ik afscheid van Arda en ga direct m'n koffer afleveren na het inchecken.

Op het vliegveld nuttig ik alvast een boterham en wacht tot ik ga vliegen. 

Het is 13.10 uur lokale tijd als ik in Boekarest op m'n koffer wacht en daarna naar de uitgang loop en een grote blonde man mij aanspreekt met Troes Olanda ?  Tja het zal wel m'n chauffeur zijn, die mij naar Dorobantu gaat brengen.  

Daar woon ik bij Gina, mijn "pleegdochter" sinds 1978.

We zijn 45 minuten bezig om de ring om Boekarest te verlaten, een chaos op de weg, zoals dat al jaren is. 

Eindelijk kunnen we doorrijden en na 2,5 uur, arriveren we bij Gina's huisje en ik word weer uitgebreid begroet door de hondjes en Gina natuurlijk. 

De chauffeur bedank ik voor het ophalen en aangezien het de schoolbuschauffeur van Pantelimon is, ga ik hem nog veel zien!

Samen met Gina en Nicusor ga ik koffiedrinken en wat later gaan we eten.

Wat een verrassing : patat, kotelet en tomaten !  Heerlijk.

Na het eten hebben Gina en ik een jaar praten in te halen, dus om 2.30 uur gaan we naar bed.

Uiteraard zijn alle honden van het dorp klaarwakker en blaffen er behoorlijk op los. Pff.

27 Augustus.

Om 6.30 uur zijn we alweer uit bed en zitten aan een lekker bakkie Hollandse koffie.

Gina's haan kraait de longen uit z'n lijf en z'n buurhanen doen gezellig mee.

Nicusor haalt om 7.15 uur versgebakken brood, zo lekker.

De burgemeester belt naar Gina om te vragen hoe en wat die dag.

We spreken af dat we om 10.00 uur in het gemeentehuis zullen zijn.

Om 9.30 uur gaan we op weg naar de burgemeester, waar we 20 minuten later arriveren.

Als hij komt aanlopen krijg ik een knoop in m'n maag, geen goed teken. 

Met z'n drieën lopen we de "deftige" kamer in.

Er wordt ons geen koffie of glaasje limonade aangeboden, wat toch heel gebruikelijk is. 

Mm. vreemd.

Hij vraagt wanneer de vrachtwagens in het dorp aankomen en ik zeg dat dat aan het eind van de middag is, daar er eerst bij een ziekenhuis in Medgidia gelost gaat worden,

Dus nu wil ik het Camin Cultural (distributiegebouw) in orde maken.

Ook vragen we een douche te regelen voor onze chauffeurs en ik wil de lijsten van de burgerlijke stand nu vast hebben en van de 20 losmannen.

De burgervader loopt even weg en komt terug met de lijsten per dorp. 

Hij zegt dat er bijna 1500 mensen op staan. De schrik slaat me nu om het hart. Dat zijn er veel te veel !

Snel werp ik een blik op de lijsten, welke niet op alfabet staan.

Dit zijn lijsten van alle mensen en wij moeten lijsten van alle gezinnen hebben !

Hij begrijpt het niet. Gina legt uit bijvoorbeeld : Reeweg 24 : 1 gezin, Reeweg 26 : 1 gezin !

Hij begrijpt het, maar moet nadenken hoe hij dat op papier moet gaan krijgen. 

Dit gaat niet goed, die knoop zit er niet voor niets !

Ik zeg dat ik de eerste lijsten van Pantelimon de Jos, waar ook het distributiegebouw staat, donderdagmorgen moet hebben, met daarbij de lijst van gehandicapten, oude en/of arme mensen. Hij zegt ja.

Dus wil ik nu naar het gebouw. Een medewerker van het gemeentehuis gaat ons voor, en een kilometer of 5 verder arriveren we bij het gebouw, waar zo'n 15 ganzen rondom lopen, die bij de ingang ook alles hebben ondergepoept.

Binnen ziet het er "goed" uit en in m'n hoofd maak ik vakken waar alles moet staan.

Met Gina en Nicusor gaan we de briefjes ophangen waar wat moet staan. 

De gemeentehuis-medewerker vraag ik of hij nog voor 3 grote tafels uit het andere Camin Cultural, kan zorgen, aangezien wij die hier tekortkomen. Hij zegt ja.

Ook wil ik die ganzen uitwerpselen, voor de ingang, en de ganzen weg hebben, tijdens ons verblijf hier. Hij zegt ja.

De man geeft mij de sleutels van het gebouw en gaat weg.

We rijden terug naar Gina's huis.

Eenmaal binnen kijken we elkaar aan en ik begin te ratelen over alles waar "ja" op wordt geantwoord en waar ik zo m'n twijfels over heb.

Gina kijkt mij verdrietig aan en zegt dat ze alles 4 weken geleden aan de burgervader heeft uitgelegd en hij alles leek te begrijpen.

Sarcastische vraag ik of hij overal "ja" op heeft gezegd. Tja dat klopt.

De jongens rijden richting Boekarest, dus die komen aan het eind van de middag bij het ziekenhuis aan.

Ik neem weer contact met Cami op, de voormalig medewerkster van Gemeente Silistea, die mij attent maakte op het ziekenhuis.

Zij zal de directie van dit ziekenhuis op de hoogte houden.

Leo belt om te zeggen waar ze rijden, en dat is ca. een half uur rijden van een restaurant, waar ze 1 van de 2 wagens parkeren en Cami, Gina en ik hen opwachten.

Ook hebben we een politiewagen geregeld om voor de vrachtwagen naar het ziekenhuis te rijden.

Het is ong.15.30 uur als wij daar op de wagens wachten.

Ik kijk wat rond en zeg ineens; O, daar heb je Dirk ....... o nee, dat kan helemaal niet, want die is thuis in Friesland !

Tegen Gina zeg ik dat het wonderbaarlijk is dat er in Roemenië een dubbelganger van Dirk rondloopt.

Wij kijken allemaal naar de gelijkenis van deze man, die stevig doorloopt naar onze richting.

Breed lachend stapt deze dubbelganger naar ons toe en ik weet niet wat ik hiervan moet denken.

Ik roep, verrek Dirk, hoe kom jij nou hier en ik tril als een rietje.

O, zegt Dirk, ik kwam hier ook gisteren aan en heb vlakbij in een hotel gezeten en zou als verrassing straks bij het ziekenhuis gewoon tussen de jongens gaan staan tijdens het lossen !

Maar hij kon niet meer wachten en kwam vast naar ons toe lopen.

Wat een ‘rot leugenaars’ zijn jullie, zeg ik overrompeld, maar wat fijn !

Ik sta van de zenuwen wat te raaskallen, dat moge duidelijk zijn.

Dan lijkt het of de stoomboot van Sinterklaas aankomt, maar dat zijn m'n jongens.

Nu heb ik een hartslag van 130, jeetje en vuurrode wangen.

Een uitgebreide begroeting volgt en veel lol om de verrassing van Dirk, waar zij ook bij betrokken waren, allemaal ‘rot leugenaars’. Maar wat een verrassing.

De 2 politieagenten staan te kijken en weten natuurlijk niet wat er aan de hand is. 

Maar nu weer serieus doen en 1 vrachtwagen vertrekt, met de politie voorop met af en toe een knerpende sirene aan en de zwaailichten.

En daar rijden wij weer achteraan.

We komen bij het ziekenhuis aan en Chris gaat de wagen op het binnenterrein op de juiste plaats manoeuvreren.

Er komen allerlei mannen aanlopen en 1 van deze mannen loopt met een stok van zeker 4 meter en duwt met die stok alle kabels die daar hangen omhoog, zodat Chris er veilig onderdoor kan rijden.

Als Chris de vrachtwagen op de juiste plaats heeft staan, kan de achterkant geopend worden en de laadklep op de juiste hoogte worden gezet.

Ik probeer wat foto's te maken van het ziekenhuis.

Overal zijn stukken beton van de buitenmuren afgebroken, het binnenplaatsje is een terrein van zand met steentjes en er lopen 6 honden rond.

Dit heeft heel erg een goede renovatie nodig !

Een aardige mevrouw juriste Monica Teodorescu, en de manager Eugen Aglitoui, komen

zich voorstellen en staan afwachtend te kijken hoe de goederen eruitzien, die wij voor dit ziekenhuis bij ons hebben.

Er komen ook verpleegsters, dit neem ik aan, gezien hun kleding, af en toe komt er een dokter, in een soort operatiekleding, even kijken.

De dozen worden naar een klein gebouwtje gebracht door de mannen die rondom de wagen staan.

De rol-po-douchestoelen worden direct aan een afdeling toegewezen en alle ledikanten worden, met de matrassen, bij elkaar op het binnenplaatsje gezet.

Een oudere dame met een verpleegstersuniform aan en een groot notitieblok in de handen kijkt eens even op een doos met dialyse vloeistof en loopt terug naar de anderen en zegt dat er mei 2020 opstaat !

Deze dame wil zeker noteren wat over de houdbaarheidsdatum is ! Nou dan kan ze lang wachten !

Er staan ook 3 grote ronde gedemonteerde tafels, uit een opgeheven verzorgingstehuis in Papendrecht, waar ook de ledikanten vandaan komen.

Een voorgevoel zegt me deze tafels zelf te houden voor het distributiegebouw, waar we tafels te weinig hebben.

Iets in mij zegt dat er geen tafels worden bijgezet.

Meneer Eugen en mevrouw Monica zijn heel blij met de spullen en vragen Gina, Cami en mij even 5 minuten mee naar binnen te lopen.

Oké, snel dan want we beginnen nu pas !

Eenmaal in een kantoor aangekomen zie ik een gedekte tafel met schalen worstjes, kippenpoten, ham enz. Jeetje.

De manager Eugen wil ook de jongens bij de tafel hebben en zij worden ook naar binnen gehaald.

Gina en ik krijgen een mooi boeket bloemen en er is zelfs ijs voor mij in de vriezer.

Natuurlijk kunnen zij dit niet zomaar weten, dus dit is het resultaat van gebabbel van Cami.

Maar wel leuk.

De jongens doen zich tegoed aan de schalen met vlees, en een heeeel sterk drankje.

We moeten echt weg, en na diverse foto's, nemen we afscheid van elkaar.

Met z'n allen rijden we naar het politiebureau van Pantelimon de Sus, het hoofddorp.

Intussen heeft Gina de burgemeester telefonisch gesproken om te zeggen dat we eraan komen, en dat de jongens willen douchen en met een schoolbus of zoiets naar Gina's huis gebracht moeten worden, zoals eerder afgesproken.

Wij staan al in de hoofdstraat als de burgervader aan komt rijden en weer wegrijdt om even iets te regelen i.v.m. de douche.

Even daarna komt hij weer terug rijden om te zeggen dat hij iemand moet zoeken i.v.m. de douche ?

Nadat wij een half uur hebben gewacht komt de burgervader zeggen dat de douche

geregeld is !

Cami is al naar huis en nu gaan Gina en ik naar huis, want na het douchen komen de 5 mannen bij ons eten en worden na een telefoontje weer door iemand opgehaald en naar hun vrachtwagens gebracht, waar zij in slapen.

Behalve Chris, die blijft bij ons in Dorobantu logeren.

Het is 21.00 uur als de mannen, fris gewassen, bij ons binnenstappen en ik direct verneem dat de douche werkte, maar alleen met koud water.

Wat is dit voor een burgemeester ? Hij kan echt nergens voor zorgen.

Mijn irritatieniveau - top is bereikt ....  

Gina heeft weer een tafel vol eten klaargemaakt met natuurlijk een goed glas "karnemelk" erbij.

Het is weer een herrie van jewelste en we lachen, gieren, brullen de hele avond. Zo gezellig.

De schoolbuschauffeur zit al vanaf 23.45 uur buiten rustig met Gina en Nicusor te praten, als de jongens te kennen geven rond 1.00 uur, dat ze wel naar bed willen.

Nou, dat kan gelijk, want de chauffeur, zit al meer dan een uur te wachten.

We nemen afscheid en zien elkaar morgenochtend weer in het dorp.

Chris wijs ik even z'n slaapkamer en wij liggen ook om 1.30 uur op 1 oor.

28 Augustus.

Het is 5.45 uur als ik met Gina aan de koffie zit. Het is warm.

De hanen doen ook weer hun best en de drie kleine dameshondjes komen snel de keuken in dribbelen om een hondenkoekje te vragen. Waar ik dozen genoeg van bij me heb.

We nemen het plan voor vandaag door en kletsen nog wat over allerlei zaken, die vooral in dit soort dorpen spelen.

Chris rolt om 6.45 uur z'n bed uit. Hij heeft goed geslapen, zegt hij.

Het is 7.15 uur als we ontbijten met heerlijk vers brood.

Chris blijft met Nicusor in Dorobantu en Gina en ik rijden naar Pantelimon de Sus om onze vrachtwagens voor te gaan naar Pantelimon de Jos, waar het uitdeelgebouw staat.

Er staan al meer dan 20 mannen klaar, om te lossen.

De jongens zetten de volle vrachtwagen zo voor het gebouw neer dat hij het beste te lossen is.

Mijn jongens gaan zo meteen met z'n allen naar Gina's huisje om daar, met Chris en Nicusor, alles te lossen wat daar moet zijn.

En daarna komen ze met z'n allen weer naar mij om de resterende kuubs te lossen.

Gina doet 20 mannen een banderol om, die als het lossen gedaan is, bij inlevering, een fiets oplevert.

Dirk en Bob openen de deuren van de volle vrachtwagen en ik loop naar de grote zaal om de losmannen aan te wijzen, waar wat komt staan.

Gina blijft bij de vrachtwagen staan.

De jongens vertrekken met z'n allen naar Gina's huisje.

Buiten zie ik dat er continu 3 mannen proberen tussen de losmannen in naar binnen te lopen. Daar ga ik even wat van zeggen.

De losmannen werken hard door, en als de wagen leeg is, zijn mijn jongens met de andere vrachtwagen ook weer terug en die kan dan ook gelost worden.

Voor 12.00 uur is alles binnen en mogen de losmannen hun banderol inleveren, een handtekening zetten en een fiets uitzoeken en ze krijgen elk 10 pakjes chocolade koekjes.

Als de mannen binnen en buiten, hysterisch met hun verdiende fietsen bezig zijn, geeft Dirk aan te gaan vertrekken op weg naar Nederland.

We nemen afscheid en zwaaien onze geweldige vrijwillige Friese chauffeurs uit, met een luidruchtig getoeter als groet.

Zo, nu eens kijken of de burgervader een bakkie koffie kan regelen voor Chris en mijzelf !!

Na een uur wachten komt een jongedame een pan koffie brengen !

Daarna komen 2 mannen een oude vieze koelkast brengen en 12 ltr. mineraalwater.

Chris gaat met Nicusor alle planken, lattenbodems en matrassen, van de 25 ledikanten op volgorde tegen een muur zetten. Een flink karwei.

Gina en ik zoeken op het podium tussen de berg dekens en dekbedden, de zakken incontinentiemateriaal er tussen uit, en leggen deze bij de rolstoelen en rollators.

Dan vraag ik Chris om de 3 grote tafels in elkaar te schroeven, want wat m'n voorgevoel al kenbaar maakte, zijn er geen tafels gebracht door de burgervader !

Direct sjouwen we de tafels op z'n plaats, voor de stapels met dozen, om er een soort toonbanken van te maken.

Chris gaat ook vast een lading platte dozen t.b.v. de voedselpakketten uitvouwen en met plakband, uit de oude koffer, dichtplakken.

Uit de koffer haal ik gelijk een stapel handdoeken en washandjes voor Chris en mij in Gina's huisje in Dorobantu.

En dan is het zomaar 17.00 uur. Voor vandaag zit het erop.

Morgen komt Mihaietsa, mijn zwakbegaafde vriend, de 600 voedselpakketten maken.

Cami komt tot maandag ook helpen, uit elk dorpje komen 2 hulpdames, die achter de tafels de mensen die binnenkomen, helpen.

Bij de ingang komt ene Nicoletta, die normaal over de waterafrekeningen gaat, de legitimatiebewijzen met bijbehorende handtekening, op de lijsten bijhouden.

Iemand heeft mij alle sleutels van het gebouw en poortje gegeven en een meneer heeft zich voorgesteld, want hij is de nachtwaker.

Later blijkt dat hij op karton voor de deur slaapt ! (Meestal dronken)

We sluiten af en rijden met z'n viertjes terug naar Dorobantu, waar we om 18.10 uur arriveren.

Een uur later heeft Gina patat gebakken met een stuk vlees en een schaal tomaten, paprika en uitjes. Chris en ik genieten ervan.

Uiteraard krijgen we nog een heerlijk stuk ijs met slagroom als toetje.

Gezien het feit dat Chris en ik beiden heel ‘slank’ zijn, en nergens van aankomen, bestellen we dit gewoon elke dag !!

De rest van de avond bespreken we al het werk dat al gedaan is en wat we morgen gaan doen.

Verder hebben we het heel gezellig met z'n viertjes.

Het is tegen 24.00 uur als we allemaal gaan slapen en prompt de honden helemaal losgaan.

Tja, ik ben er ook niet blij mee, maar wat kan ik er aan doen !  Grrr.

29 Augustus.

Het is nog een beetje donker en zwoel als ik om 5.30 uur met Gina, in de "woonkeuken" aan de Hollandse koffie zit.

We hebben een probleem(pje). Mihaietsa heeft Gina laten weten dat hij niet met Cami mee mag rijden, omdat hij stinkt !

Tja, een zwakbegaafde man, met een gezin, en een huisje, zonder water, douche, toilet !

Hij begrijpt het niet, maar is bovenal in paniek en gekwetst.

Maar Cami heeft wel een punt.

Als hij 1 week bij mij de voedselpakketten komt regelen (hij is "chef" voedselpakketten bij Troes), geef ik hem iedere dag een schoon shirt en zeg dat hij even z'n gezicht en handen moet wassen, wat hij ook direct doet.

Dus gaat Gina naar Cami bellen om te proberen haar wat milder te stemmen en belt ook naar Mihaietsa om voorzichtig te zeggen dat hij zich een beetje moet opfrissen bij een of andere waterput en dat dan alles oké is.

Cami buldert met haar luide stem door de telefoon dat ze 2 dagen later nog Mihaietsa in haar auto ruikt. Ik moet er zo om lachen.

Mihaietsa belooft dat hij fris gewassen bij Cami in de auto zal stappen, maar ik hoor aan z'n stem dat hij echt verdrietig is.

Wij hopen dat het is opgelost.

Om 6.45 uur komt Chris uit bed rollen en even later zitten we te ontbijten met wederom heerlijk brood.

Een uur later rijden we met z'n vieren naar Pantelimon de Sus om bij de burgemeester de burgerlijke stand lijsten op te halen voor Pantelimon de Jos, wat het uitdeelgebouw staat.

Uit veiligheidsoverwegingen distribueren we altijd eerst in het dorp waar de goederen staan.

Er staan 77 families op deze lijst.

Het is 8.30 uur als we bij het uitdeelgebouw aankomen.

De ganzen zijn in de tuin van het aangrenzende gebouw en de uitwerpselen zijn (bijna) allemaal weggeschept.

Achter ons aan komen 8 hulpdames, uit elk dorpje 2, om jaloezie te vermijden.

Cami en Mihaietsa komen ook binnen en Mihaietsa geeft mij een spuitbus deodorant, die ik in mijn tas moet bewaren en ik schiet gelijk in de lach.

Chris gaat met Mihaietsa en Nicusor aan de slag in de "voedselkamer".

Daar heb ik 1 voorbeelddoos gemaakt en zo moeten er 600 in de komende week klaargemaakt worden.

Inhoud : 10 potten appelmoes, 2 potten bruine bonen, 1 pot rode biet, 1 pot rode kool, 2 potten wortels/doperwten, 2 potten sperziebonen, 1 pak spaghetti, 1 pak rijst, 1 pak meel, 7 verschillende pakken koekjes, 2 kaarsen, 1 stuk zeep, totaal 14 kilo !

Gina en ik gaan met de hulpdames aan de slag. 

Alle tafels moeten netjes worden volgelegd met de spullen waar zij voor staan.

Ook de regels van het distribueren geef ik te kennen.

Ze begrijpen alles en openen de eerste dozen en om 10.30 uur liggen de tafels vol.

Uit de oude koffer haal ik een stapel shirts voor de hulpdames, Mihaietsa en Nicusor.

Ook de Nederlandse vlag moet buiten worden opgehangen.

Twee hulpdames zijn helemaal weg van Chris!!! Ze hebben de grootste lol met elkaar.

Gina belt de burgervader dat alle 77 families naar het gebouw kunnen komen, en wij hen vandaag kunnen helpen.

Mihaietsa heeft nu 34 complete voedselpakketten in de hal staan en hij, met Chris en Nicusor gaan gestaag verder.

Binnen 10 minuten staan er ca. 30 mensen voor de poort.

Nicoletta loopt naar de poort en laat 7 families binnen en schrijft hun legitimatiebewijs nummers achter hun naam, dan hun handtekening. 

Iedere familie mag 2 bananendozen vullen met wat ze willen hebben.

Ook hebben we een kleine tafel, vol met brillen gelegd, met een pagina van een krant, zodat men de leesbrillen kan testen.

De armsten en vaak oude mensen krijgen bovenop hun 2 dozen een deken in een groene zak en als ze hun dozen vol hebben en naar de uitgang lopen, gaat 1 van de mannen van de voedselpakketten erachteraan met de doos eten.

Om ongeveer 13.00 uur komt de "beheerder" van het gebouw met een tasje met 4 bakjes eten.

Patat met een soort gepaneerde schnitzel en een bakje tomaten. Wat een verrassing !!!

Intussen is er een koffiezetapparaat neergezet en een pakje koffie.

Dat is lekkerder dan een aardappelpan met gekookte koffie !

Chris en ik gaan snel eten en babbelen ondertussen over ons gedoetje alhier.

Na 20 minuten gaan we weer verder en ik zie dat de mensen niet meer bij de poort wachten, maar bij de voordeur.

Ik vraag Nicoletta waarom de mensen bij de deur staan en zij zegt dat het geen probleem is, ze heeft alles in de hand !

Ik vind er een dreigende sfeer ontstaan.

Er komen 2 gezinnen binnen, die in aanmerking komen voor een eenpersoonsledikant met matras.  Chris en Nicusor sjouwen er 2 naar de hal.

Nu staan er zo'n 30 mensen tegen de deur aangedrukt.

Opeens staat iedereen in de hal en Nicolette doet net of ze niets ziet en buigt over de lijsten, alsof ze slechtziend is.

Chris en ik gaan het halletje in en "praten" de mensen naar buiten.

Langzaam schuifelen de mensen achteruit op 1 oudere man na. Hij kijkt opstandig naar ons en er rollen echt lelijke woorden uit z'n mond.

Tja, dan gaan we "geweld" gebruiken, en ik duw hem door het gat van de deur.

Hij krijgt buiten de volle laag van de andere dorpsbewoners. Gelukkig !

Tegen Nicoletta zeg ik dat er na 5 gezinnen binnen te laten, de deur dicht moet, en stoppen met hele verhalen buiten af te steken.  Ze heeft nu het resultaat gezien.

Er komt een tractor met aanhanger langs de zijkant rijden.

Deze gaan we, door het keukenraam laden met alle dozen voor de kleuterscholen, gemeentehuis en sportclub.

Ook de voetballen, sportkleding, bureaustoelen en kleine stoeltjes c.q. krukjes en nog 1 kinderfietsje gaat in de aanhanger.

Aan de achterkant van het gebouw neem ik een paar foto's van de aanhanger.

Deze spullen gaan naar een kamer in het gemeentehuisje en daar gaan ze inventariseren en verdelen.

In de grote zaal verloopt het rustig en om 17.15 uur zijn er van de 77 gezinnen 62 binnen geweest, maar ook 20 gezinnen, welke niet op de lijsten stonden, maar bij navraag aan de hulpdames, er al jaren wonen !

Dus bijna 100 gezinnen binnen gehad. Chris en ik zijn tevreden.

De hulpdames mogen voor zichzelf 2 bananendozen vullen, maar op een eerlijke manier.

Een uurtje later zeg ik dat de dames moeten stoppen en bij de ingang van de hal controleer ik hun dozen. Dat wisten ze niet !

Bij 1 dame haal ik 3 paar schoenen onder uit de dozen en zeg dat zij ze terug moet leggen. Geen discussie !

Mihaietsa geef ik z'n busje deodorant terug en hij roept Cami !!! en hij spuit demonstratief de deo op. Ik leg in een deuk.

Zo, hij stinkt in ieder geval nu even niet !

Chris en ik controleren of alle ramen dicht zijn, pakken onze spullen, sluiten de deur en de poort en rijden naar "huis".

Gina zet eerst een bakkie koffie voor ons en gaat daarna aan het eten beginnen.

Lekker, patat met kip, tomaten en vers brood en uiteraard een flink ijsje toe.

Wij genieten ervan.

's Avonds is het weer gezellig kletsen en klieren met de telefoon.

Om 23.30 uur vallen we om van vermoeidheid en gaan we allemaal slapen.

30 Augustus.

Wederom vroeg uit de veren en aan de koffie, 6.00 uur.

Vandaag doen we het dorp Runcu, met 131 gezinnen, volgens de lijsten van de burgervader.

Hij belde gisteravond naar Gina met een dramaverhaal, dat de hulpdames niet meer gratis bij ons wilde komen helpen !

En het is beter om iedere dag andere dames te laten werken.

Hij kan ook echt geen salaris aan hen betalen ! Enz. enz.

Als Gina mij dit verteld is zij in paniek en ik geloof het hele verhaal niet.

Ik denk dat Nicoletta is gaan klagen bij hem, want zij bakte er niks van en ze weet dat ik haar in de gaten houd.

Gina is nu zo angstig dat de hulpdames er straks niet zijn. We gaan het zien.

Een uurtje later zitten Chris en ik te ontbijten en om 8.15 uur rijden we weer naar ons "werk".

Haha, alle hulpdames zitten al naast het hek te wachten !

Als we allemaal binnen zijn, ga ik het er toch over hebben en de verbazing op de gezichten spreekt boekdelen. 

Maar ik vraag toch of ze willen blijven, maar het hoeft niet, want voor hen 50 anderen.

Nogal verschrikt kijken ze me aan en geven duidelijk aan dat ze heel blij zijn met hun "baantje". Behalve Nicoletta, zij blijft in de hal. Duidelijk !

De eerste mensen staan al buiten te wachten en de 2 schoolbussen gaan mensen ophalen.

Blij komen de mensen binnen en mijn hulpdames helpen ze zo goed mogelijk.

Chris, Mihaietsa en Nicusor zijn in de voedselkamer bezig en lopen ook met de vertrekkende mensen mee naar buiten met een voedseldoos.

Geregeld demonstreren we een rollator en delen de groene zakken met een gebreide- of een gehaakte deken aan de mensen uit.

Daar komt de dorpsdokter Jean Bogdan binnen. Ik ken hem nog van 2003 en 2009.

Voor zijn dokterspost hebben we een grote doos klaargemaakt met : rekverbanden, mitella's, steriele gazen, verbanden, hechtpleisters, doorleggazen, beademingstuutjes, warmtedekens, urinekatheters enz.

We praten wel een uur met elkaar en ik moet beloven volgende week even langs te komen in z'n nieuwe gebouwtje.

Als hij met z'n doos vertrekt, komt de eerste klant voor een gehoorapparaat, dus werk aan de winkel. Vier apparaatjes verder hebben we succes.

De man is nou niet echt blij te noemen en bij navraag is hij angstig voor de prijs die hij toch wel bij iemand in de zak moet stoppen !

Hij is voorzichtig opgelucht als ik vijf keer in het Roemeens zeg dat alles hier gratis is.

Dus ook niet volgende week iets aan wie dan ook, betalen ! Dan pas is hij blij.

Uit m'n ooghoeken zie ik weer een plastic tasje naar de keuken gaan.

Als de laatste 2 dames klaar zijn, nemen we pauze. 

Chris en ik gaan naar de keuken en maken de doosjes, met patat en tomaten, open ! Wat een verrassing !

De hulpdames zitten in de grote zaal in een cirkel en iedereen heeft iets te eten meegebracht. Achteraf jammer dat we daar geen foto van hebben gemaakt.

Een schoolbus-chauffeur komt zeggen dat hij 11 mensen heeft afgeleverd, en er staan ook al anderen voor de deur.

Dus weer snel op onze plaatsen.

Gina komt naar me toe want de burgervader is weer in de telefoon geklommen.

Er komen veel mensen naar het gemeentehuis en hij is er erg zenuwachtig van.

Ik moet er toch een beetje om lachen.

Als hij al de dorpelingen goed had ingelicht, weten ze dat hij nergens iets over te zeggen heeft en komen ze ook niets vragen bij hem.

Sjongejonge, alsof we toch al niets te doen hebben. M'n hoofd draait op volle toeren.

Ik besluit om af en toe, met Gina, naar buiten te gaan en te vertellen, dat wij alles op onze manier doen en niet, met chantage, op de Roemeense manier.

Plotseling hoor ik een jonge mevrouw zeggen dat ik in 2003 en 2009, ook alles op de Hollandse manier deed en zij wist dat ik ruzie had gehad met de toenmalige burgemeester.

Zo, wat goed voor de sfeer, dat eindelijk eens iemand dit zegt. Het helpt, het is rustig.

Nu ik hier toch sta, laat ik gelijk 5 gezinnen binnen en bij 5 kan ik ook zonder, nog 3 mensen in de deuropening weg te duwen, de deur sluiten. 

Uiteraard is Nicoletta hééél druk met de inschrijvingen.

Dan hoor ik een bekende stem. Het is Aurel, met z'n vrouw Sibel, mijn lieve betrouwbare Roemeense vriend sinds 1988.

We hebben zoveel te bespreken in weinig tijd. Maar ik ben blij hen weer te zien.

Het is 16.30 uur als ze afscheid nemen, maar zij hebben mijn stressniveau laten zakken.

Chris gaat buiten een foto maken van een meisje van 5 jaar, volgens de moeder vanaf haar middel verlamd, welke van ons een rolstoel krijgt.

Inmiddels zijn er ook negen 1-persoonsledikanten en vier rollators aan de mensen gegeven.

Als ik de handtekeningen tel van vandaag zijn er 92 gezinnen binnen geweest.

Morgen weer verder.

De hulpdames en uiteraard ook Mihaietsa kunnen weer 2 bananendozen vullen en bij de deur staat een grote zak met maandverband, waar een ieder 2 pakken mag meenemen.

In de hal staat voor allemaal ook een 10-tal pakken koekjes.

Uiteraard controleer ik de dozen en haal een pan onder uit een doos waar al een pan inzat.

Tja, gisteren hebben ze toch gezien dat ik de dozen controleer. Maar toch !

Het is 18.30 uur als we in Dorobantu aankomen. 

De dames hondjes rennen voor en opzij van de auto. Heel eng.

Gina gaat cordon bleu's maken, omdat Chris dat heel lekker vindt.

Na een half uurtje zegt Nicusor dat er kinderen bij de poort staan. Die weten dat ik altijd wel cadeautjes bij me heb voor hen.

Samen met Chris ga ik met een zak speelgoed naar de poort en deel wat poppen, auto's en kleurpotloden uit. Zo dat kan ik ook weer uit m'n hoofd zetten.

Om 20.20 uur zitten we, met een giga cordon bleu op ons bord, te smikkelen.

Natuurlijk met een ijsje na. Heerlijk.

Met ons ploegje vieren we de laatste avond van Chris bij ons, want morgen gaat hij een week vakantie vieren in Roemenië.

Tegen 24.00 uur zijn we moe van het lachen en gaan we naar bed.

En een rotherrie buiten.

31 Augustus.

Het is koel, donker en het ruikt nu naar schimmel in de "woonkeuken", maar wij zitten alweer aan de koffie. Het is bijna 6.00 uur.

Met z'n allen doen we een ontbijtje en Chris gaat z'n koffer pakken.

Om 8.30 uur zetten we Chris af bij een "bushalte" waar zogenaamde "maxi-taxi's" naar Constanta rijden.

We nemen afscheid en rijden naar het distributiegebouw.

Op deze route liggen 5 doodgereden honden en 1 kat, die er trouwens alle dagen al liggen.

Vandaag doen wij het dorp Nistoresti met 55 gezinnen en de rest van Runcu.

Het is 9.00 uur als we bij het gebouw aankomen en alle hulpdames, Cami en Mihaietsa en ca. 20 mensen, op ons staan te wachten.

Eén van de dames zegt dat Nicoletta niet kan komen !!! Maar er is een andere jongedame,

die zegt op een kleuterschool te werken, voor haar in de plaats.

Nou ja, we gaan het zien.

Snel maken we de boel op orde, en de nieuwe dame bij de ingang laat 7 gezinnen binnen, die allemaal op de lijsten van gisteren staan.

Buiten wordt het drukker en de schoolbussen rijden af en aan.

Bij de ingang hoor ik de nieuwe dame paniekerig praten en ik ga maar eens kijken.

Er blijken zeker 25 gezinnen buiten te staan uit Runcu die helemaal niet voorkomen op de burgerlijke stand lijsten.

Snel loop ik de grote zaal in, naar de 2 hulpdames, die in Runcu wonen en vraag hen, om onopvallend met wat spullen in de armen, het halletje over te steken, naar Mihaietsa's voedselkamer, en goed naar de mensen te kijken.

Dan naar mij terug te komen in de grote zaal, en te zeggen wie, met welke kleur shirt of blouse, echt in hun dorp wonen.

Dat werkt perfect. Ik loop naar de deur en haal 11 gezinnen binnen, waarvan er 6 direct na bijschrijving op de lijsten, mogen gaan "winkelen".

De overige 5 moeten wachten tot de anderen klaar zijn.

Als de laatste 5 binnen zijn, doen we dit nogmaals en ze kunnen mij weer 9 mensen doorgeven.

Vier mensen stuur ik weg, die niemand kent.

Later hoor ik dat deze mensen uit buurdorpen komen en gewoon proberen om binnen te komen.

De eerste mensen uit het dorp Nistoresti staan ook voor het gebouw. Hier zouden 55 gezinnen wonen. Ik vraag het me af.

Ik laat eens even de lijsten aan mijn hulpdames zien en zij zien direct 4 overledenen staan.

Dan blijven er 51 over. We gaan verder.

De nieuwe inschrijfdame gaat tegen iedereen een heel verhaal vertellen in de hal en derhalve valt in de grote zaal alles stil.

Volgens Gina staat ze heel belangrijk te doen, dus ga ik eens even zeggen, dat ze haar "roeptoeter" dicht moet houden en haar werk moet doen.

De mensen die achter haar staan te wachten moeten er om lachen.

Ik wil haar niet voor gek zetten ofzo, maar ze doet echt zo dom.

Dan stapt Nicoletta, de vorige inschrijfdame, binnen met 3 pizza's en zet het plastic tasje in de keuken en weg is ze !

Als de mensen die nu nog binnen lopen, klaar zijn, gaan Gina, Nicusor en ik pizza eten. Lekker.

Iedere dag geef ik de helft van mijn middageten aan Mihaietsa, die er altijd blij mee is.

Nu zegt hij, o Troes, dit neem ik mee naar huis voor m'n kinderen !

Gelijk denk ik, welk kind zou in Nederland blij zijn, als hun vader een half opgegeten pizza van een vreemde vrouw zou meebrengen ?

Van diverse dokters hoor ik al jaren dat 40% van de baby's en peuters voedingstekorten hebben. Men krijgt overigens 40 euro per maand kinderbijslag.

We gaan weer verder.

Gestaag komen de mensen binnen.

Dan moet ik naar de hal komen, want daar staat een mevrouw en een tractorchauffeur uit het dorp dat we pas maandag gaan binnenlaten.

Zij vragen of ze nu vast binnen mogen, omdat ze beiden volgende week pas om 19.00 uur van hun landbouw baan thuis zijn.

Ze staan beiden op die lijsten, maar ik ken deze vrouw. En dat zeg ik ook.

Ze krijgt een kleurtje en zegt mij nog nooit gezien te hebben. Mm. Ik pijnig m'n hersenen en ik weet het.

In 2016 heb ik haar gezien in Seimeni. Zij was de vriendin van de getrouwde chauffeur van het gemeentehuis en broer van de frauderende ex-burgemeester Blaj.

Tja, ik ben wel op leeftijd, maar met m'n geheugen is (nog) niets mis !

Bij de dameskleding spreek ik haar aan en zeg haar onomwonden waar ik haar van ken.

Ze zegt dat ik de verkeerde voor me heb, maar wanneer ik haar zeg dat ik zelfs foto's kan laten zien van haar, stamelt ze iets lelijks.

Ach, mijn favoriet was ze 3 jaar geleden al niet en nu helemaal niet, want intussen heb ik

alweer vernomen dat ze wederom een getrouwde kerel aan haar haak heeft geslagen.

Het zijn mijn zaken niet, dat besef ik, maar ik kan niet zwijgen bij zaken die niet correct zijn.

Voor de zoveelste keer komt 1 van de twee schoolbuschauffeurs nog een deken vragen, voor iemand die hij terug moet brengen naar Nistoresti.

Nu ben ik het zat met die gast en zeg dat tegen hem. Nogal beledigd loopt hij de hal uit.

Een half uur later belt de burgemeester naar Gina dat er een mevrouw, die in de schoolbus zat, geen deken heeft gehad. Of ik er even 1 aan de schoolbuschauffeur mee kan geven.

De stoom komt uit m'n oren en ik ga los tegen Gina over de chauffeur en het achterbakse gedrag van lulletje rozewater oftewel de burgemeester.

Gina wordt rood en probeert een nette manier te vinden om dit te vertalen, maar ik ben woest en roep enkele Roemeense woorden, die ik niet zal vertalen, door Gina's telefoon.

Zo, duidelijker kan het niet. Is tie helemaal belazert ! Klaar met die vent.

Het is bijna 17.00 uur als er niemand meer buiten staat.

Van de 51 gezinnen zijn er 12 niet geweest, maar 8 welke niet op de lijsten stonden, maar er wel wonen.

Dus vandaag in totaal 66 gezinnen voorzien.

Het was een zware dag vandaag.

Voor de hulpdames heb ik dekbedden klaargezet en ook mogen ze weer 2 dozen vullen.

De nachtbewaker komt zich melden en ik geef hem een vouwbed en een slaapzak.

Terwijl de hulpdames als ADHDers door de spullen zoeken voor hun gezinnen en familie hou ik alles goed in de gaten en zie alles wat in hun dozen verdwijnt.

Voor zover ik het heb gezien is alles in orde, en als ze klaar staan om de controle te ondergaan, zeg ik dat ze vandaag geen controle hebben en dat ze van een stapel op het podium, een 1-persoonsdekbed met overtrek mogen pakken. Ze zijn zo blij.

Dat was het weer, we zijn allemaal heel moe en willen naar huis.

We sluiten alles af en gaan op weg.

Eenmaal bij Gina thuis, krijg ik van Dirk een berichtje, dat de vrachtwagens veilig bij ATL in Roosendaal zijn ingeleverd en iedereen veilig thuis in Friesland is.

Ook weer iets wat uit m'n hoofd kan.

Gina heeft aardappelpuree met sperziebonen en worstjes gemaakt, lekker. Maar het is pas af met een ijsje.

We zijn zo moe, dat we om 22.45 uur naar bed gaan.

Met uiteraard een hondenconcert.

1 September.

Ik word wakker van de regen !  Het zal toch niet waar zijn.

Als ik de keuken instap is Gina al koffie aan het zetten en zegt dat het rotweer is.

Ik loop even naar buiten en zie Nicusor de kippen, eenden en een kalende kalkoen eten geven.

Nou, ik hoop dat het weer opknapt.

Vandaag maken we een kort dagje.

We gaan de namen van gezinnen bespreken welke niet geweest zijn.

Dit wil ik weten, want wie weet zijn er mensen die niet weten dat wij er zijn, of zo slecht ter been zijn dat we iets anders moeten verzinnen.

Verder komen er mensen die alleen vandaag vrij zijn.

Het is 8.10 uur als we weg rijden en na 10 minuten gaat de zon schijnen ! Fijn.

Bij het gebouw aangekomen, staat ons peloton al te wachten en met z'n allen gaan we opruimen en de eerste mensen binnen laten.

Twee hulpdames van het dorp Pantelimon de Jos kijken samen naar de lijsten en bespreken wat er is met de ontbrekende handtekeningen.

Er worden 14 namen opgeschreven, waarvan zij weten dat dit arme oude mensen zijn.

Voor deze mensen zetten we dozen apart, met hun namen erop.

De dames gaan kleding zoeken voor deze mensen en dat gaan we met de schoolbuschauffeur en Nicusor erbij, bezorgen bij de mensen thuis.

Ook zorgen we voor een pan, handdoek, bestek, laken en deken.

We zetten er wat incontinentiemateriaal, wandelstokken en rollators bij.

Dit voor het geval er iemand van deze ouderen dit nodig heeft en we dus niet terug hoeven.

Uiteraard krijgen ze ook een voedselpakket erbij.

Het is een hele klus, omdat ondertussen de mensen ook gewoon binnen komen.

Cristi, een fijne schoolbuschauffeur, gaat om 12.30 uur samen met Nicusor alles thuis bezorgen en proberen wat foto's te maken.

Gina komt om 13.00 uur zeggen dat het eten in de keuken is gebracht.

Zij blijft in de grote zaal en ik ga alleen even eten.

Als ik een bakje openmaak liggen er stukken patat in die eruitzien als kauwgom wat je een half uur in je mond hebt gehad, met een halve bak rauwe witte kool en een vreemd stukje vlees.

In 41 jaar heb ik nog nooit zoiets walgelijks gezien.

Ik breek een stuk van het brood af en loop terug naar de mensen.

Natuurlijk komt Gina gelijk vragen wat er is.

Dus ik zeg; ga maar even kijken, want volgens mij staan er bakken eten voor de geiten !

Tja, het is wat het is.

Samen met Cami loopt ze naar de keuken en komt woest terug.

De hulpdames gaan druk bellen en 45 minuten later komt iemand een schaal met vleeswaren en brood binnen brengen.

Opnieuw ga ik eten. Lekker eten !

Buiten komen geregeld mensen staan die allang binnen zijn geweest.

Maar iedere dag vragen ze of ze nog een keer binnen mogen. Natuurlijk niet.

Het is 14.40 uur als Nicusor terugkomt van het rondbrengen van de door ons klaargemaakte dozen.

Deze mensen wisten nergens van, maar al hadden ze van ons geweten, zouden ze, zonder vervoer, ook niet naar ons gekomen zijn. 

Van Cristi, die zich schaamt hoe de leiding van dit dorp voor de mensen "zorgt", hoor ik hoe blij deze mensen waren.  Samen hebben ze wat foto's gemaakt.

Morgen gaan we opnieuw lijsten doorspitten, maar ook komt het dorp Pantelimon de Sus met 242 gezinnen aan de beurt.

Voor vandaag is het genoeg.

De hulpdames mogen vandaag 3 dozen voor zichzelf vullen en dat laten ze zich geen twee keer zeggen.

Cami en Mihaietsa zijn ook druk bezig.

Voor Cami is het vandaag de laatste dag. Morgen moet ze weer gaan werken.

Mihaietsa krijgt morgen vervoer van Nelu, de beheerder van het distributiegebouw in Silistea.

Deze man krijgt van ons ieder jaar 2 of 3 pakken incontinentiebroeken voor z'n schoonmoeder.

Om 16.00 uur kunnen we naar huis. We zijn zo moe.

Het is sowieso al niet makkelijk om alles in goede banen te leiden, maar hier klopt niets, als je alle mensen wilt bereiken, is het zwaar.

Maar gelukkig heb ik een lieve ploeg hulpdames en een goede schoolbuschauffeur, die zien waar ik mee bezig ben.

Uiteraard komen zij ook niets tekort !

Tegen 18.00 uur zit ik aan een heerlijk bord spaghetti met kip.

Gina vraagt wel 4 keer of ik het lekker vind.

Ze schaamt zich voor de bak geitenvoer van vandaag.

Ach, de burgervader heeft weer genoeg telefoontjes gehad vandaag, vanuit het uitdeelgebouw, betreffende het eten. Maar nu horen we niets.

Het zal me ook een worst zijn !

Er liggen op het podium nog ong. 30 zakken met versleten en oude handdoeken, dekens en lakens voor een hondenasiel.

Die ga ik eens even een smsje sturen, dat het opgehaald moet worden voor 5 september.

Dan is namelijk de borstprothese-dag en moet ik niets anders aan m'n hoofd hebben.

Nicusor maakt een heerlijk ijsje voor me en we bespreken onze tactiek voor morgen.

Rond 23.00 uur gaan we naar bed.

2 September.

Voor 7.00 uur stuur ik een sms naar mijn dochter Claudia, ze is vandaag 27 jaar geworden.

Met Gina haal ik herinneringen op van vroeger.

Gina en Doina (uit Boekarest) waren 27 jaar geleden 4 weken bij mij, terwijl ik hoogzwanger was!

Intussen komt Nicusor binnen met heerlijk vers brood. Lekker ontbijten.

Het is weer heerlijk weer als we om 8.30 uur in Pantelimon de Jos arriveren.

Van Chris heb ik berichtjes gekregen dat hij het heel erg naar z'n zin heeft en geniet van z'n vakantie, maar hij heeft ook geluk met het weer.

Het is al druk voor het gebouw. Snel gaan we allemaal aan het werk, en iets na 9 uur kunnen we de eerste gezinnen binnen laten.

Er gaat weer een ledikant met matras met een oude man de schoolbus in.

Zijn ogen stralen als we er nog een mooie gehaakte deken, met fleece deken en kussen bij doen.

Er komen aardig wat mensen binnen die heel blij zijn met een wandelstok.

Het tafeltje met brillen trekt ook veel ouderen.

Een enkele dame, demonstreer ik een rollator en vooral het onderweg kunnen gaan zitten, vinden ze een uitvinding.

Sommige ouderen sloffen richting uitgang met 1 ding in hun doos. Ze hebben de energie niet om bij de tafels te zoeken naar iets van hun gading.

Zachtjes lopen we terug naar de tafels, geef ze een stoel, zodat ze kunnen relaxen, en vraag de hulpdames deze mensen te helpen.

Als ze dan een half uur later 2 bananendozen vol hebben met een mooie blouse, rok, trui, jas, sjaal, 2 borden, 2 kop & schotels, dekschaal, laken, handdoek, overgordijn, pantoffels, leesbril, deken, en in de hal Nicusor alle dozen plus een voedseldoos in de schoolbus zet rollen de tranen over hun wangen. Zegt genoeg.

Tegen 12.00 uur komt een journalist een interview afnemen, inzake 5 september, de borstprothese-dag.

Ik vertel mijn verhaal en hoop dat er vrouwen, welke een borstamputatie hebben ondergaan, dit artikel, wat morgen geplaatst wordt, lezen.

Ook zal het op de website van deze krant worden gezet.

Ook wij hebben de afgelopen 4 weken een tiental advertenties geplaatst met Gina's telefoonnummer, inzake de door ons gratis te distribueren externe borstprotheses met bh, eventueel oedeemverbanden, pruiken, mutsjes en speciale zwemkleding.

Bovendien een zak met ong. 100 troostkussentjes, voor onder de arm.

Als ze afscheid nemen, ga ik gelijk de keuken in, waar weer een pizza voor me klaar staat. Lekker. Mihaietsa geef ik natuurlijk weer de helft.

Een half uurtje later ben ik weer paraat in de grote zaal.

Als ik even in de hal naar buiten kijk, staan er aardig wat mensen. Weer zie ik er mensen tussen staan welke al binnen zijn geweest.

Ik wijs met 2 vingers naar mijn ogen en naar hen, als teken dat ik ze herken, dus dat kan een knalfeest worden, als ze binnenkomen !

Enkele maken rechtsomkeer, maar 2 vrouwen blijven staan ! We gaan het zien.

Tegen beide schoolbuschauffeurs zeg ik dat, als ze deze groep thuisbrengen, geen anderen meer moeten ophalen. 

Als we klaar zijn met deze mensen loopt het zeker al tegen 17.00 uur.

Cristi, de schoolbuschauffeur geeft aan, dat er een mevrouw binnen is, die zeker een bed zou kunnen gebruiken.

Volgens anderen krijgt zij een "bijstandsuitkering" van ong. 50 euro per maand, waarvan ze net niet dood gaat !

Ja, ook ik las op het internet dat het netto-minimumloon, in vaste dienst, 425 euro per maand is geworden.

Aangezien heel veel jongeren, met alleen lagere school, geen vast contract kunnen bemachtigen, proberen zij in Italië en/of Spanje, een beter leven op te bouwen.

Er zijn dan ook miljoenen Roemenen die hun land hebben verlaten.

En, de corruptie is talrijk en overal aanwezig. Er is heel veel wantrouwen en beslist geen open communicatie, dit veroorzaakt ook de hiërarchie en leegloop.

Mij is na 41 jaar geen andere conclusie toegedaan, dat als je niet wilt meedoen aan de omkoperijen, niks bereikt en op alle fronten wordt tegengewerkt of gesaboteerd ! Maar dat roep ik al jaren.

In ieder geval hebben we vandaag 82 gezinnen blij gemaakt.

De hulpdames mogen weer 3 dozen vullen en tegen 18.00 uur kunnen we de deur sluiten.

Eenmaal bij Gina thuis moet ik even op bed gaan liggen.

Het huilen staat me nader dan het lachen. Gina brengt me een lekker bakkie koffie.

Ze zegt, he Mama Troes, je doet 't goed hoor. Tja, maar zo voel ik me nu effe niet.

Een uurtje later zitten we aan de Ciorba, Roemeense soep, heerlijk, ware het niet dat Gina zit te slurpen, net als mijn hondje thuis doet. Joh, ik krijg er zelfs kippenvel van.

Ben zo blij als ze geen tweede bord neemt.

Na wat gekwebbel gaan we naar bed.

Ik geloof dat ik vanavond last van heimwee heb. Ik zie mijn wekkertje uur na uur vooruit gaan. Het laatst zag ik 2.20 uur.

3 September.

Het is al licht als ik het woonkeukentje instap.

Zoho, zegt Gina, wat ben je laat Mama Troes ! Voor de goede orde, het is 6.25 uur !

Nieuwe dag, nieuwe kans. Dat zeg ik nogal eens in mezelf, vooral als ik moe ben en m'n rug zo zeer doet.

Na het ontbijt vertrekken we weer naar het dorp, en om 9.15 uur komt Cristi, de schoolbuschauffeur een busje vol mensen brengen, zodat we direct aan de gang kunnen.

Een van de hulpdames maakt mij attent op een heel dun, vuil meisje van 10 jaar.

Volgens haar woont ze bij haar opa. Daar is ze gaan wonen, nadat haar ouders in Spanje gingen werken.

Ze hebben die ouders al zeker 3 jaar niet gezien.

De hulpdames gaan haar en haar opa helpen met warme kleding zoeken en schoenen.

Snel maak ik enkele foto's van het kind, terwijl ze schoenen gaat passen.

Ook laat ik Mihaietsa en Nicusor een bed in de hal zetten.

In de voedselkamer maak ik een doos, voller dan vol, met extra bruine bonen, rijst en koekjes.

Binnen zie ik haar ademloos, bij de tafel met speelgoed staan. Ze weet niet wat ze moet kiezen ! Dus pak ik een boodschappentas en zeg dat ze die mag vullen met wat ze maar wil.

Ze pakt een etui met kleurpotloden en een aardbei knuffeltje van de Lidl.

Daar kunnen de Nederlandse kinderen een voorbeeld aan nemen !

Wij doen er een dik kleurboek, Barbie, puzzel, memory en springtouw bij, Heerlijk !

Bij de kinderkleding is een doos gebreide truien, sjaals, sokken en mutsen geopend.

In ieder geval heeft zij deze winter lekkere warme kleren evenals haar opa.

Er wordt een arm om me heen geslagen. Verbaasd kijk ik om en herken de dame, met verminkt been van een explosie, welke we vorig jaar een rollator hebben gebracht. Leuk. M'n humeur gaat erop vooruit.

De hulpdame bij de dameskleding zoekt mijn aandacht. Ik zie haar wanhoop en haar ogen kijken van mij naar en kleine dikke dame. 

Vanachter de dame kijk ik wat het probleem is. Dat duurt niet lang.

De dame veegt met haar arm geregeld een stapel kleding zo van tafel in haar doos, die onder de tafelrand staat. Die techniek kende ik nog niet !

Maar de dame, in kwestie, kent mijn techniek blijkbaar ook nog niet.

Met twee handen pak ik de stapel kleding uit haar doos, en leg alles terug op de tafel.

Snel draait ze zich om, maar schrikt als ze mij ziet staan en wil naar de volgende tafel, met haar 2 dozen, waarvan er nu dus 1 leeg is. 

Ze durft het blijkbaar niet aan om met mij ruzie te gaan zoeken. Rustig pak ik haar dozen en sommeer haar weg te gaan. Op alles voorbereid wacht ik af.

Maar ze kiest eieren voor haar geld en loopt met 1 volle doos naar buiten. Nou, dat ging makkelijk.

Het is bijna 13.00 uur, als ik de tas met doosjes eten binnen zie komen.

We pauzeren een half uurtje, zodat we allemaal rustig kunnen eten.

Even daarna zitten we weer aan de patat, schnitzel en tomaten ! Mmmm.

13.35 Uur gaat de deur weer open en ik help gelijk weer een klant voor een gehoorapparaat, die na 20 minuten blij verder gaat winkelen bij ons.

Gina komt me zeggen dat er een auto met 2 mannen van het dierenasiel, de zakken handdoeken en dekens komen ophalen.

Samen met Nicusor halen we de zakken e.d. naar voren en de mannen laden alles in de auto. Gelijk geef ik hen te kennen dat ze ook binnen kleding e.d. mogen uitzoeken voor hun gezin. De jongste man hoeft niks, de oudere man wil graag voor zijn 2 kinderen wat kleding voor de winter.

Met wat hulpdames zoeken wij een doos kleding bij elkaar.   

Voor het personeel in het asiel, geef ik een volle doos koekjes mee,

Ik maak bij de auto nog een foto en de mannen vertrekken weer.

Vorig jaar hebben we intensief contact met dit asiel gehad i.v.m. het sterilisatie programma, hetgeen ik op internet had gevonden.

Mijn plan, om alle vrouwtjes honden en katten, die van Gina zijn, en haar logees, te laten steriliseren.

Zoals vorig jaar in mijn reisverslag geschreven, kwamen we een zwaargewond hondje "tegen", die we Binkie hebben genoemd. Om een lang verhaal kort te maken : Binkie is 2 maanden in dit asiel geweest en heeft daar de benodigde inentingen en testen ondergaan om veilig naar Nederland te komen.

Half november is mijn dochter Claudia naar Roemenië gegaan en is na 3 dagen teruggekomen met Binkie. Die vervolgens 5 weken bij mij heeft verbleven en 2 weken bij Herman op z'n schip. Daarna is hij geadopteerd door een lief gezin in Nederland.

Intussen zijn alle hondjes en poezen door dit asiel gesteriliseerd.

Daarom ook een kleine moeite om alle versleten of vuile dekens en handdoeken voor hen mee te brengen.

Het is alweer 16.30 uur en de laatste mensen van vandaag zijn binnen.

Een mevrouw komt aarzelend vragen om een rollator. Ook deze mevrouw herken ik van vorig jaar toen wij voor haar gehandicapte dochter een rolstoel hebben gebracht.

Ze zegt iedere dag te oefenen met haar dochter en ze zou zo graag willen, dat ze een paar stappen, met ondersteuning, zou kunnen zetten.

Blij winkelt ze verder met een rollator naast haar.

Iets na 17.00 uur zijn de laatste mensen klaar en m'n hulpdames mogen weer 3 dozen vullen.

Een van de dames vraagt of ze 2 stoelen mag i.p.v. 3 dozen. Geen probleem.

Vandaag ga ik weer eens dozen controleren en wederom is het raak. Teleurgesteld haal ik bij een dame 4 dekbedovertrekken uit een doos en bij de andere 5 gebreide kindertruien.

Ze durven mij niet aan te kijken. En ik heb er weer "de pest in ".

De nachtwaker komt ook even zeggen dat hij er is. Voor hem heb ik een grote dikke winterjas apart gehouden maar volgens mij heeft hij liever een fles sterke drank.

Morgen gaan we weer de lijsten nakijken met z'n allen en flink aan de slag.

Het wordt vervelend maar om 20.00 uur zit ik weer aan de patat met een soort gefrituurde knakworstjes en tomaten.

Nou, laat ik eens gek doen en maak een potjes sperzieboontjes open ! Dit was echt lekker ! Tuurlijk krijg ik weer een ijsje.

Wat later bel ik even met m'n vriendin, sinds jaren, Doina uit Boekarest.

Voor haar en haar gehandicapte man, heb ik een koffer met cadeaus bij mij, die ik aan haar overhandig op het vliegveld, op de dag dat ik terugvlieg.

Het 23.30 uur als we het voor gezien houden.

Even snel een douche en naar bed.

4 September.

Voor de hanen kraaien, zitten we alweer aan de koffie.

Nog steeds is het heerlijk weer.

Van Chris heb ik een smsje dat hij inmiddels in Boekarest is en geniet van z'n vakantie.

Na het ontbijt vertrekken we naar het dorp.

Vandaag moeten we alle lijsten goed doornemen en zorgen dat er niemand vergeten wordt.

We zitten net 5 minuten in de auto, als er achter elkaar naar Gina gebeld wordt inzake de borstprotheses. 

Het artikel van de journalist is in de krant en op de website verschenen.

Als we na 20 minuten in het dorp aankomen hebben al 8 dames contact gezocht.

N.a.v. onze advertenties hadden al 47 dames zich aangemeld, dus dit gaat wel de goede kant op.

Direct valt mij op, dat de inschrijfdame er niet is. Niemand weet waarom ze er niet is.

Mihaietsa belt ook naar Gina, dat hij alleen vanmiddag zou kunnen komen, omdat de pastoor wil dat hij de kerkklok laat luiden.

Iets wat hij al jaren doet, en daar ook heel goed in blijkt te zijn.

Ik zeg tegen Gina, dat hij vanmiddag niet hoeft te komen, omdat Nicusor de laatste voedselpakketten ook wel alleen kan maken.

We laten de eerste 7 gezinnen binnen en 1 van de hulpdames gaat hun inschrijven.

Er klopt een meneer op de deur en vraagt of zijn dochter naar binnen mag.

Haar man heeft haar verlaten en blijkt de eerste dag al binnen te zijn geweest, echter zonder iets voor haar 2 kinderen mee te brengen.

Uiteraard ga ik dit effies checken bij 2 hulpdames uit haar dorp !

Zonder dat de betreffende jongedame dit weet ga ik informatie inwinnen en beide hulpdames verklaren dat de man binnen is geweest en de vrouw met haar kindjes bij haar ouders woont in een huisje met één slaapkamer !

Snel ga ik zeggen dat ze uiteraard naar binnen mag en haar vader is zo mogelijk nog blijer 

als z'n dochter.

Wij gaan de ontbrekende mensen op de burgerlijkestand-lijsten checken.

De hulpdames geven aan wie oud, ziek, gehandicapt en arm zijn.

Voor deze mensen gaan we zelf dozen samenstellen en wegbrengen met de schoolbussen.

Intussen komen er nog steeds mensen binnen en af en toe kunnen we iemand van die lijst wegschrappen.

Het achtste gehoorapparaat heeft ook een nieuwe eigenaar gevonden.

De tafel met de brillen raakt ook leeg en snel leggen we er weer ongeveer 50 op, zodat de mensen weer kunnen proberen of er een goede tussen ligt.

Bij de voordeur zie ik het hoofd van de nachtwaker.

Ik heb een goed gevulde voedseldoos voor hem klaarstaan.

Hij moet vanmiddag alle troep voor het gebouw wegruimen, omdat ik morgen, de borstprothese-dag, alles netjes wil hebben.

Hij is met z'n paard en wagen en begint op te ruimen. Een hele klus.  

Terwijl er mensen binnenkomen, maken de hulpdames 48 dozen klaar, die in 3 dorpen weggebracht moeten worden.

Nu staan er 2 jonge vrouwen in de hal, die ook in de steek gelaten zijn door de echtgenoot en met tranen in hun ogen, vragen of ze a.u.b. wat kleding voor zichzelf mogen uitzoeken.

Uhhu, eens even de geheime dienst inschakelen, die met grote ogen en nee schuddend met hun hoofd en wijsvinger mij verontwaardigd aankijken.

Met hun legitimatiebewijzen in mijn hand, loop ik terug en zeg dat ze liegen dat ze barsten. 

Snel pakken ze hun legitimatiebewijzen en lopen, zonder een woord te zeggen, naar buiten! Echt he !

De schoolbussen vertrekken met elk een hulpdame met lijst, waar de ontvangers moeten tekenen, en tientallen kledingdozen, voedseldozen en dekens. Wat een klus.

Het eten is ook weer binnengebracht, dus snel naar binnen werken en weer verder !

Het is 14.20 uur als de schoolbussen terugkomen en de hulpdames, elkaar vertellen over de pakketten uitdelen.

Zonder dat ik er enige notie van had, staan de dames ineens met een taart en bloemen achter mij en word ik toegezongen. Oooo, wat ongemakkelijk, maar heel attent natuurlijk.

Nu gaan we met z'n allen de hele zaal opruimen, d.w.z. wat er nog staat, naar 1 kant verhuizen, vloer dweilen, toiletten schoonmaken en 50 stoelen klaarzetten aan de leeggemaakte kant van de grote zaal !

Dan het podium dweilen, waarna we 130 lege bananendozen opbouwen, als "muur", i.v.m. de dames van de borstprotheses morgen. Er hangen namelijk geen gordijnen op dit podium.

Met z'n allen zetten we 3 grote tafels op het podium en ik ga alleen alles klaarleggen, wat betreft de protheses e.d.

Intussen komen er nog enkele mensen binnen en ik hoor de nachtwaker zeggen dat hij buiten alles schoongemaakt heeft. Mooi !

Hij heeft hard gewerkt en zou graag 2 stoelen willen hebben. Dat is goed, maar morgenochtend, als je vannacht de boel bewaakt hebt.

De vervelende, zeurende chauffeur loopt met een jongeman naar binnen, die inderdaad op de lijst staat. Dus geen probleem, alleen vroeg ik me af, waarom die chauffeur niet van z'n zijde wijkt.

Nou dat zie ik al snel.

Wij hebben namelijk in elke dames en herendoos, nieuwe shirts, die over waren, van allerlei marathons. Deze mooie lichtblauwe, lichtgroene, rode, oranje, witte, zwarte shirts pakt de chauffeur overal tussenuit, de stapels kleren op de tafels. Oo, zo zit dat.

En direct sta ik naast hem en zeg dat hij naar buiten moet. Hij knikt direct dat het goed is.

De jongeman heeft nu een bananendoos met zeker 60 nieuwe shirts en verder niks !

Zeker de helft pak ik eruit en zeg dat hij héééél snel naar buiten moet.

Wat hij ook doet. Stommerd, geen spijkerbroek, winterjas, schoenen, linnengoed, servies, omdat die chauffeur hem zo beïnvloed.

Aan de hulpdames vraag ik, omdat ik weet hoe het werkt, hoeveel dozen ze voor zichzelf al hebben klaar staan. Ze blozen, en de meesten zeggen 3 !

En ik vraag of ze ook reservedozen hebben klaarstaan ? Op 1 na, hebben ze nog 2 dozen staan. Ik wist het!

Maar eerlijk is eerlijk, die meiden hebben echt hard gewerkt. En ze mogen alles meenemen !

Er worden nog net geen vreugdedansjes gedaan. Leuk hoor.

Het is 19.30 uur als we naar huis rijden. We zijn doodop.

Als ik Gina voorstel om lekker vers brood met m'n eigen kaas, chocopasta of ham te eten, reageert ze verontwaardigd dat dat natuurlijk absoluut niet gaat gebeuren en een uur later zit ik weer aan de patat. Jammie !

Ondertussen komen er veel telefoontjes binnen voor morgen, wel zo'n 80 dames in totaal. We zijn er blij mee.

Om 22.15 uur kan ik niet meer zitten, ik moet gaan liggen, poets m'n tanden en ga naar bed. 

Volgens mij sliep ik binnen 10 minuten.

5 September.

De borstprothese-dag. 

Voor dag en dauw zitten we weer bij elkaar in de "woonkamer/keuken".

Het is 6.45 uur als er een mevrouw belt voor een prothese. Zij vraagt wanneer ik naar Cluj kom met de protheses. Gina begint uit te leggen dat ik dat niet kan doen.

De mevrouw wordt boos en zegt dat de afstand voor haar te ver is ong. 650 km.

Gina stelt voor dat een familielid met haar medische papieren, dan naar ons toekomt.

Ze praat steeds luider en is het niet eens, dat ik niet door het land reis, om de protheses eerlijker te verdelen.

Bij Gina zie ik de tranen opwellen en zij zegt rustig tegen deze dame dat wij meer dan 2500 km. hebben gereden, teneinde Roemeense vrouwen, geheel gratis te helpen. Dag mevrouw !

Na het ontbijt, rijden we weer richting Pantelimon de Jos.

Een verschrikkelijk slechte weg, waar we langzaam van links naar rechts manoeuvreren, om de grote gaten, en dan weer hoge punten in het asfalt, te ontwijken.

Als er af en toe een tegenligger aan komt, stoppen wij, of de andere wagen, om een botsing te vermijden.

Alle dode honden liggen ook nog steeds aan de kant of op de weg.  

Als we langs rijden, knijp ik m'n ogen dicht.

Om 8.40 uur komen we bij het gebouw aan, waar 3 van de hulpdames vandaag achter de tafels, de borstprothese-dames gaan helpen zoeken, uit de restanten kleding.

Er staan al 14 dames op ons te wachten en snel laten we iedereen binnen.

Binnen 10 minuten kunnen we de eerste 2 dames bij ons op het podium vragen.

Beiden hebben een pak koffie bij zich, wat ze aan mij willen overhandigen.

Ik word zo rood van schaamte en zeg dat ik niets wil, dat alles gratis is !!

Een van de dames pakt 5 briefjes van 10 lei en wil die, met de koffie, aan mij geven.

Ik kan wel janken !  Gina legt haar hand op de arm van de dame en zegt dat alles terug kan in haar tasje, omdat gratis, in Holland, gratis is.

De andere dame hoor ik zachtjes zeggen : maar dan krijgen we zeker geen echte borstprothese.  Ik word hier zo verdrietig van.

Ik recht m'n rug, probeer door m'n tranen heen, vriendelijk te kijken en vraag welke maat prothese zij hebben, en negeer de koffie en de ongeveer 10 euro. Ze hebben beiden geen idee.

Snel trekken ze hun bovenkleding uit en ik probeer uitdrukkingsloos te observeren, welke prothese bij de dames past.

Gina en ik helpen allebei een vrouw en gaan bh's zoeken teneinde alles te passen.

Na een halfuur hebben ze beiden een borstprothese en 2 bh's.

Zij tekenen bij Gina op de lijst en we zeggen dat ze beneden wat uit mogen zoeken naar iets van hun gading. Ik krijg de eerste natte klapzoenen.

Als Gina de volgende 2 dames bij ons roept, komen er bonbons en koffie uit de tasjes.

Mijn zucht komt uit m'n tenen, en ik draai me om.

Als ik rustig ben gaan we deze dames ook helpen, waarbij ook een speciaal badpak een nieuwe eigenaar vindt.

Een van de hulpdames brengt koffie bij ons en zegt dat er nu al 33 vrouwen op de door ons klaargezette stoelen zitten. Wij werken gestaag door.

De volgende dames komen uit Boekarest en zijn met vier personen, met een neef als chauffeur, naar ons gereden.

Een van de dames zit midden in een chemokuur en heeft bijna al haar haren verloren.

Als ik een grijze pruik pak, kijkt ze mij blij aan. We gaan de pruik passen en ik pak mijn kleine spiegeltje, zodat ze zelf ook kan zien of het staat of niet.

Ze zegt, dat als ze zich niet zo ziek voelde, ze wel een vreugdedansje zou willen doen.

Ik voel m'n ogen weer nat worden. Verdorie, wat is dit moeilijk voor mij.

Het is 12.30 uur als we snel de bakjes eten openen en de patat naar binnen werken.

Er zijn nu 49 dames geholpen en er zitten nu nog 6 dames te wachten en er komt nog een echtpaar binnenlopen.

Bij de hulpdames zijn ook zo'n 50 dozen leeggemaakt.

De kinder- en herenschoenen, handdoeken, linnengoed, gordijnen, lappen stof zijn op.

Maar er is altijd een jas, broek, trui, blouse en kop & schotel te kiezen.

Na 15 minuten vragen we weer 2 dames op het podium, waarvan 1 dame een oedeemarm heeft en we samen een strakke, soort kous, om haar arm trekken.

Ze is er blij mee en zegt dat het fijn voelt, terwijl het er, voor mij, uitziet alsof de "kous" haar arm afknelt.

Het is 14.40 uur als er geen cliënten meer zijn.

In totaal zijn er 61 dames geweest en 64 borstprotheses aan de dames gegeven.

Dit aantal is, omdat, 3 dames beide borsten zijn geamputeerd.

We hadden ook een grote zak met ong. 100 troostkussentjes, gemaakt door mevr. v.d.Padt uit Zwijndrecht, bij ons.

Deze kussentjes, in de mooiste vrolijke heldere kleuren en in de vorm van een hart, zijn voor onder de arm aan de geopereerde zijde.

De dames begrepen gelijk de bedoeling en alle dames hebben een kussentje uitgezocht.

Gina kijkt op haar lijst en heeft 4 dames, die per sms, hebben laten weten dat ze zich te ziek voelden om te komen, maar 17 dames zijn gewoon niet gekomen.

Voor de zekerheid willen we tot 16.30 uur hier blijven.

De hulpdames gaan nog 8 dozen maken voor oude mensjes, die niet geweest zijn en ik ga, alleen, de overgebleven borstprotheses inpakken en inventariseren.

De schoolbuschauffeur gaat samen met een van de hulpdames de 8 dozen en 8 voedselpakketten, dekens en nog 4 pakken incontinentiebroeken op weg.

Doos voor doos ruim ik het podium op, tot ik in een doos, bij het trapje naar het podium, pakken koffie, bonbons, repen chocolade en fruitdranken tegenkom.

Ooh, m'n mond valt open. Ik tel 16 pakken koffie, 7 repen chocolade, 18 diverse dozen bonbons, 2 flessen met fruitsap, 5 pakken fruitdrank, 1 zak pinda's, 3 zakjes koffie, 2 potten oploskoffie, 6 pakken biscuits !

Gina kijkt net zo verrast als ik. Blijkbaar hebben de dames aan elkaar doorgegeven alles in die hoek te leggen, terwijl ze het trapje, naar het podium beklommen.

Wat een dag !

De schoolbus komt leeg terug met een blije chauffeur en hulpdame.

Alles is met vreugde ontvangen. Fijn.

De 3 hulpdames hebben allemaal 3 dozen, zoals ze zeggen, voor broers, zussen en/of ouders, die elders wonen.

Het is inmiddels 17.15 uur als we naar buiten stappen en morgen met z'n allen alles gaan opruimen, schoonmaken e..d.

Ook Cristi, de fijne schoolbuschauffeur, is morgen tot mijn beschikking.

Het is 19.30 uur als ik een heerlijke pizza eet, die is gemaakt door Gina en Nicusor.

Uiteraard effies met het thuisfront smsen. Alles gaat daar gewoon door zonder mij.

Aurel belt ook nog even en Doina laat weten dat ze 10 september op het vliegveld Otopeni op mij wacht.

Uit m'n ooghoeken heb ik het een en ander over de grond zien rennen, dus, gewapend met m'n spuitbus ongedierte-verdelger, lees kakkerlakken, trek ik een chemische lucht door de slaapkamers.

Het is 23.15 uur als we naar bed gaan en ik ga nog even een spuitbus-aanval doen in de badkamer en woonkamer c.q. keuken. 

Zo, het hele huis onder handen genomen.

De honden hebben weer visite en hebben, zo te horen, elkaar veel te vertellen.

Maar ik zie het wekkertje niet meer 24.00 uur worden.

6 September.

We hebben uitgeslapen en zitten pas om 7.00 uur aan de koffie.

Vandaag de laatste dag.

D.w.z. opruimen, alle burgerlijkestand-lijsten nogmaals even doorlopen, de overgebleven borstprothese-dozen naar Gina's huisje brengen en nog wat speciale dingen bij de juiste mensen bezorgen.

Het is 9.30 uur als we wegrijden. "Mijn" hulpdames staan al te wachten.

Ook staat er een auto, waar een man bij staat, die gelijk naar ons komt lopen.

Hij is hoofdagent in Kogalniceanu, het stadje met het vliegveldje van Constanta, waar ook veel Amerikaanse soldaten verblijven.

Hij is hier met z'n moeder, die graag een borstprothese zou willen hebben.

Met z'n allen gaan we naar binnen en helpen de moeder een borstprothese en een bh te zoeken en uiteraard een kussentje.

Als zij het gebouw verlaat, vraag ik de hulpdames, de moeder van het gehandicapte meisje, die we eerder een rolstoel hebben gegeven, naar ons te laten komen.

Tien minuten later staat ze voor de deur. Ik vraag haar of ze voor haar dochtertje een roze-rood meisjesledikant tot max. 150 cm. wilt hebben. Met grote ogen kijkt ze me aan.

Nou, wij zijn dit meisje in ieder geval niet vergeten. 

De moeder is zo stil en ik vraag of ik haar met bed even op de foto mag zetten.

We houden voor 55 gezinnen, die volgens mijn hulpdames, elders in het land werken of in het buitenland, wat dozen kleding, die op de tafels over zijn, apart.

Alles gaat netjes opgevouwen terug in de bananendozen.

Het zijn alleen nog wat dames- en babykleding en wat stapels borden.

Dit gaat in een afgesloten kamer in het gemeentehuis tot Kerst.

Daarna wordt alles onder de allerarmsten verdeeld.

Cristi en Nicusor sjouwen de dozen met overgebleven borstprotheses in de schoolbus en nog een doos met kinderschoenen voor de kinderen van Jean, onze "zelfmoordenaar".

Ik maak de laatste doos met cadeaus open voor mijn hulpdames.

Blij staan ze te kijken als ik het deksel omhoog til.

Strijkijzers, krultang, fohn's en 2 nieuwe kinderpyama's vinden hun weg.

Het is klaar, bijna 500 gezinnen van kleding, bedden, hulpmiddelen, fietsen en eten voorzien.

Alle kleuterscholen volop in goed speelgoed gezet. Een ziekenhuis van goede materialen voorzien. In totaal 65 borstprotheses weg kunnen geven.

En dit alles dankzij de inzet van mijn hulpdames, waarvan ik merkte, dat er 1 een direct lijntje had met de burgemeester, die we overigens niet meer hebben gezien !

Voor de hulpdames hebben we voedseldozen tjokvol klaargezet en voor allemaal een doos koekjes.

We halen de Nederlandse vlag van de muur. Nemen afscheid van de dames, die ons bedanken voor alles wat ze bij ons gekregen hebben.

Cristi gaat met Nicusor op weg naar Dorobantu met de lading borstprotheses.

Gina en ik gaan even snel langs de dorpsdokter met 1 paar overgebleven elleboogkrukken.

Als ik binnen loop en op z'n deur klop, is hij blij, maar kijkt me onderzoekend aan.

Ik moet op een stoel gaan zitten en m'n bloeddruk wordt gecheckt. Mm veel te hoog en je hartslag ook, zegt hij tegen mij. In Holland moet je naar een dokter !

Hij kijkt me onderzoekend aan en wacht op mijn reactie.

Ik moet er wel een beetje om lachen, maar hij niet ! Bozig zegt hij dat ik zeker aan de medicijnen moet ! Hij bedoelt het echt goed natuurlijk.

Trouwens, de patiënte waar hij mee bezig was, zit daar nog steeds en bekijkt alles heel nauwkeurig. De dokter pakt nu ook z'n stethoscoop, en ik zucht keurig en gehoorzaam.

Ook niet goed ! Als grapje zeg ik dat ik 10 september naar huis ga, maar hopelijk levend.

Niet leuk, zegt hij streng. Snel noem ik m'n medicatie en hoop hem gerust te stellen.

Neem m'n advies ter harte en je hebt andere medicijnen nodig, bromt hij.

Nou, puf ik, bedankt voor dit consult, maar ik moet gaan, want Gina staat buiten te wachten.

Bijna breek ik nog een rib, zo hard omhelst hij mij. Weg hier.

In de auto vertel ik Gina over mijn belevenis bij de dorpsdokter. Ze komt niet meer bij van de lach.

Wat echter Gina en de dokter niet weten, is dat ik in Nederland bij de cardioloog loop i.v.m. hartritmestoornissen, al jaren hoge bloeddruk medicijnen slik en ik inderdaad andere medicatie voorgeschreven heb gekregen.

Deze nieuwe medicijnen liggen klaar, maar rekening houdend met eventuele bijwerkingen heb ik besloten deze, na dit avontuur, te gaan gebruiken.

Conclusie is, dat deze dorpsdokter kennis van zaken heeft.

Om 18.30 uur, arriveren we bij Gina's huis, waar de, inmiddels geloste schoolbus met chauffeur op ons staat te wachten.

Hij zegt tegen Gina, dat hij mij 10 september niet naar het vliegveld mag brengen, maar dat de "beheerder" van het distributiegebouw dat moet doen. Ik dacht het niet !

De afgelopen dagen heb ik vele "me-too" verhalen over deze kerel gehoord.

Tegen Cristi, de goede chauffeur, zeg ik dat hij tegen de burgervader kan zeggen, dat ik niet met die "smeerkees" in de auto kruip ! Dan ga ik met de trein !

Hij neemt afscheid en zegt Gina te bellen, na zijn gesprek met het opperhoofd.

Het is 20.30 uur als ik heerlijke aardappelpuree met worteltjes en een soort karbonade zit te eten. Heerlijk.

Er is een last van me afgevallen nu het klaar is.

De komende dagen ga ik wat mensen in Gina's dorp wat spullen brengen, maar ik word liever niet gezien, omdat dat weer jaloezie aanwakkert.

Nu lekker naar bed, het is 23.10 uur. Sjonge, wat een lastig transport was dit, schiet door m'n hoofd. Maar we hebben alles gedaan om niemand te vergeten, anders dan de burgervader !

Ik hoor iets onder m'n bed ! Ach, het is het zwarte kinnebakhondje met puppy-schurft.

Dit is zo'n schatje. Ik leg een oude handdoek op de grond en ze begrijpt het gelijk.

Ze snurkt al snel en ik waarschijnlijk snel daarna.

7 en 8 September.

Heb ik vakantie !

9 September, 

Het is 7.00 uur als we gezellig aan de koffie zitten.

Vandaag ben ik jarig en vanaf 8.00 uur komen de felicitaties, op mijn telefoon binnen.

Deze dag gaan we langs wat mensen, die het moeilijk hebben.

We maken tasjes met aardappelen, uien, rijst, conserven, koekjes. 

Gina pakt wat winterkleding en schoenen, die we ter plaatse gaan passen.

Maar eerst om 10.00 uur koffie met taart !

Na de koffie gaan we op pad met de tassen en een pak incontinentiebroeken.

Er staan 5 gezinnen op de planning en zachtjes rijden we over de onverharde weggetjes.

We komen bij het eerste huis aan waar een lading puin langs de voorzijde ligt.

De mensen zijn blij en weten natuurlijk dat we iets meebrengen.

Hier worden een winterjas en een gevoerd fleece-jack plus de tas met voedsel in dankbaarheid in ontvangst genomen.

Graag wil ik weten waarom al dat puin voor het huis ligt. De man begint enthousiast te vertellen dat hij een kamertje aan hun huis wilt bouwen en dit puin heeft hij de afgelopen 15 jaar !!! overal vandaan gesjouwd om samen met beton een vloer te maken.

Als ik naar het gezicht van z'n vrouw kijk, weet ik dat die kamer er nooit komt.

De volgende oude dame is niet thuis, maar haar deur is open, dus zet Gina de tas met een dikke trui, sjaal en muts in het huisje.

Dan komen we bij een man, die met 2 broers in zijn ouderlijk huis woont.

Ik ken hem al zo'n 20 jaar. Het huis is vervallen en je zou denken, onbewoond.

Ineens komt hij onder een antieke tractor vandaan, onder vet en olie.

Hij is verrast, blij, maar zegt zich te schamen voor zijn situatie.

Gina praat een poosje met hem als ik wat foto's maak.

Voor hem hebben we voedsel en schoenen. Geen overbodige luxe.

Bij de laatste 2 huisjes vinden we niemand en we laten een briefje achter dat ze naar ons kunnen komen. 

Vervolgens nog even bij een oude meneer het pak incontinentiemateriaal afgeven en dan weer terug naar Gina's huis.

Wat een geluk met het prachtige weer tijdens mijn verblijf in dit land.

Als we thuis zijn vraagt Gina wat ik graag wil eten ! O, alsjeblieft boterhammen !!!

Gina vraagt of ik ziek ben ! Nee, maar geen warm eten. Ze kijkt me toch onderzoekend aan.

Och kind, denk ik bij mezelf, de patat komt m'n neus en nu ook m'n oren uit. 

Morrend gaan we gewoon boterhammen eten.

Dan ga ik een doktersroman lezen. Hoogstaande literatuur !

Als je niets doet, voel je pas hoe moe je bent.

Tegen 16.00 uur belt Cristi, de schoolbuschauffeur, dat hij morgenochtend om 8.00 uur mij ophaalt en naar het vliegveld brengt.

Hij schijnt tegen de burgervader gezegd te hebben, dat alleen hij mij wegbrengt en niemand anders !  Nou zeg, wat een kerel.

Gina en ik zijn allebei blij verrast.

Een uurtje later horen we iets buiten, maar de bewaking (honden) zijn stil.

Wij kijken elkaar aan en doen de buitendeur open en zien Cami met bloemen staan. Wat leuk!  Maar vreemd dat de honden stil waren.

Cami komt uit haar werk om mij te feliciteren met bloemen en bonbons.

Iedereen gaat de komende 2 uur over de tong en ik hoor af en toe interessante dingen over onze acties in de dorpen.

In ieder geval hoor ik ook hoe de mensen zo blij zijn als we komen en naderhand nog weken over de mooie en zeker nuttige dingen die ze hebben ontvangen, praten.

Tegen 19.00 uur nemen we afscheid en als zij weggaat komt Nicusor van z'n werk, met een cadeau. Een bonbonschaaltje. Prachtig.

Een uur later zitten we met elkaar aan de patat met kip en tomaten.

Gina en Nicusor gaan nog wat bakken, wat ze zelf hebben "uitgevonden", en dat moet ik toch echt even proeven.

Ze bakken een soort pannenkoeken, maar dan anders !

Even later is hun bakwerk klaar en moet ik testen. Vier ogen kijken naar mij, als ik mijn eerste (en laatste) hap neem van een soort appelflap, maar dan gevuld met geit !

Zoooo smerig, en ik spuug het hele hapje uit op het bord en pak gelijk m'n glas met limonade. Alsof ik een geit in m'n mond heb ! Ik krijg de geitensmaak niet weg en ga m'n tanden poetsen.

Gina kijkt me met verbaasde ogen aan en Nicusor moet alleen maar lachen. Dit is echt niet te pruimen.

Gina wil iets anders gaan proberen, maar ik bedank voor de eer !

Morgen ga ik graag gezond naar huis.

Nicusor besluit dat een groot ijsje de oplossing is.

Mihaietsa belt nog even om gedag te zeggen en te bedanken voor alles.

Het is 23.30 uur als we naar bed gaan met hondenconcert !

10 September.

Mijn wekker loopt om 5.30 uur af en als ik uit bed stap, ben ik blij naar huis te gaan, maar tegelijkertijd terneergeslagen omdat ik Gina weer alleen laat.

Alle jaren is zij depressief als ik weer naar huis ga.

Maar, het is niet anders, nu samen koffiedrinken, koffer inpakken, Doina en Vasi's rolkoffer klaarzetten en nog praten tot de schoolbuschauffeur Cristi mij komt ophalen.

Voor onderweg maak ik wat boterhammen klaar.

Precies om 8.00 uur komt Cristi, de schoolbuschauffeur mij ophalen, drinkt even snel een kopje koffie, zet de koffers in de auto en 20 minuten later vertrekken we. 

Uiteraard een verdrietige Gina die ons uit staat te zwaaien.

Zoals gebruikelijk val ik al snel in slaap en Cristi maakt me wakker als we Boekarest naderen.

Voor de vertrekhal moet ik Cristi vertellen hoe het hier werkt.

Doina staat al op mij te wachten en komt "bijna" aanhuppelen.

Snel neem ik afscheid van Cristi en ga met Doina naar het koffiehoekje waar we een poosje kunnen bijkletsen en een foto maken.

Naast de oude rolkoffer, gevuld met schoenen, broeken, handdoeken, koffie, shampoo, zeep e.d., geef ik haar 2 enveloppen met een financiele bijdrage van vrienden uit Nederland.

Het is 12.30 uur als ik Doina met koffer in een taxi help.

Gelijk daarna ga ik inchecken en begeef me naar de gate.

Eenmaal in het vliegtuig ben ik weer helemaal van de wereld. De jongeman naast mij, maakt me wakker voor het eten, waarna ik vrolijk verder slaap !

Als we zijn geland, sta ik heel snel bij de bagageband, omdat ik ook direct naar huis wil.

Tja, iedereen heeft na 30 minuten de koffer in bezit, behalve ik !

Nou, ik bespaar u de details, maar na de servicebalie van KLM en 2 uur later, kan ik naar buiten zonder koffer ! Waar Jan en Ilona, al die tijd op mij staan te wachten.

Uiteindelijk ben ik tegen 20.00 uur in Hendrik Ido Ambacht.

Oost, west, thuis best.

Het zit er weer op. Honderden gezinnen blij gemaakt.

Onze dank gaat uit naar mijn "jongens", de Friese vrijwillige chauffeurs, Leo Hiemstra, Bob Wiersma, Chris de Vries, Ralph v.d. Laan en de verrassing Dirk Wiersma.

Niet te vergeten Theo v.d. Zee, die "even" een weekendje naar ons kwam om te helpen laden.

Arie Swijnenburg en kinderen, die al het voedsel voor ons bij de desbetreffende bedrijven, geheel belangeloos ophaalde.

Alle mensen die goederen bij ons brengen.

Alle mensen die geld storten om de vrachtwagens te betalen.

Alle mensen die de blaren op hun handen haken en breien, en tientallen dekens, 

                     truien, sjaals, mutsen en sokken fabriceren.

Alle mensen die op enige manier iets voor onze stichting doen.

Ik kan niemand specifiek noemen, omdat ik dan zeker iemand ga vergeten, die mij dan volgende week weer te binnen schiet.

Dus iedereen dank, dank, dank !!!

Uiteraard kunt u iedere zondag tussen 9.30 - 14.00 uur, weer goederen brengen aan de Ringdijk 14 te Zwijndrecht, ter hoogte van het Noordpark, naast een klein tankstation.

Tevens hopen wij dat u ook iets kunt bijdragen aan de huur en diesel voor de vrachtwagens.

Van de belastingdienst hebben wij een speciale certificering, zodat u uw gift kunt aftrekken van uw aangifte inkomstenbelasting, t.w. nr. RSIN 806544661 .

Ons bankrekeningnummer is NL98RABO 0161.073.387, ten name van Stichting Roemenië Solidair.

Foto's van dit transport kunt u op onze site vinden.

Tevens voegen wij een kopie van een bedank-mailtje bij van het door ons bezochte ziekenhuis in Medgidia.

Ook stuurden zij enkele foto's van de ziekenhuisledikanten, geheel opgemaakt en klaar voor de patiënten.

Namens de gezinnen uit Pantelimon de Sus, Pantelimon de Jos, Runcu, Nistoresti, Galugareni, Dorobantu, Boekarest, het ziekenhuis en de borstprothese dames, heel veel dank. 

Truus Pons.

Van: Juridic Spital Medgidia <juridic@spitalmedgidia.ro>
Verzonden: donderdag 17 oktober 2019 9:35
Aan: truuspons@live.nl <truuspons@live.nl>
Onderwerp: Medgidia Hospital

 

Hello Mrs. Truus Pons , 

We thank you once again for the gifts brought to our hospital . We send you some pictures with your gifts and not only . The beds, bedside tables , the sheets, sanitary eqipment and wheel- chairs are a real benefit to our hospital. Thanks again and hope  to collaborate in the future . We look forward to next year .